Duruslari bir baskadir

Coktan beri hasret gideremedigim cocuklarimla bu pazar beraber oldum. Insana huzur veriyor bulusma, onlarin hareketlerini izlerken dalip gidiyorum cok uzaklara. Eskiden daha cok beraber olurduk Kore supermarketinin kosesinde bulusurduk cocuklarimla. Kore supremarketinin yonetiminin kuslari beslemeyiniz diye koymus oldugu yasak bulusmalarimizi engelledi. Bulusma icin guzel bir nokta idi o bolge. Yazdiklarimdan bir anlam cikaramadiginiz gorur gibiyim. Yaban guvercinlerinden bahsediyorum, onlarla yillar once isyerimin terasinda karsilasmistik. On bes yila yakin dostlugumuz hic kesintiye ugramadi. Bir gun balkonda bulunan ekmek kirintisina gelen yaban guvercini cok gecmeden butun arkadaslarini toplayarak, tekrar ziyarette bulundu. Bu ziyaretler oyle siklastiki, artik sadece yatmaya gidiyorlardi balkondan.

Teras oldukca genisti, hepsine yetecek kadar alan vardi. Onlari beslemeyi gorev edindim, gune onlarla basliyor, gunu onlarla beraber noktaliyordum. Yagmurlu bir gunde balkona cikmayi dusunmemistim. Guvercinlerden birinin balkona bakan kapinin camini gagasi ile tiktikladiginin gorunce icim bir tuhaf oldu. Ogunden sonra gunluk islerimin arasina onlarin beslenmesinide yerlestirdim. Cogunun ayagina naylon ip baglanmis ama onlar ozgurlugu sectikleri icin ayaklarinin yaralanmasi, hatta ayaklarini kaybetme pahasina, bagli bulunduklari ipleri koparmislardi. Ayagi ip bagli olanlarin, hemen hemen hepsini yakalayip ayaklarindaki ipi keserek rahatlamalarini sagladim. Iplerin bulundugu yerlerde kesilmeler olmustu. Bu gosteriyorduki ipler uzun sureden beri ayaklarinda idi. Yaban guvercinlerini yakalamak o kadar kolay degildir.

Amacim onlari yakalamak falan degil sadece rahatlamalarini saglamakti. Yakalamak icin terasta oturmakta oldugum koltugun altina ekmek parcalarini serpistirerek hareketsiz olarak bekliyordum. Tam elimin altina kadar gelen guvercini kolayca yakaliyordum. Kanat yapilari oldukca sert, herhalde bu sert yapi sayesinde hem ucmalari kolaylasiyor, hemde hava sartlarindan kendilerini koruyorlar. Tuylerin cok hafif olmasina ragmen kanat yapisinin sert olmasi ilginc.

Sehir merkezinde bugday, misir satilan dukkan olmadigi icin guvercinleri ekmek ile besliyordum. Her sabah elimde uc ekmekle isyerime giderdim. Isyerimin karsinda esnaf arkadaslar havanin guzelliginden yararlanarak kapinin onune oturmuslar, elimde ekmekleri gorunce, gece gunduz ekmekmi yiyorsunuz diye akillarinca dalga gectiler. Arakadaslarin hepsine ofisime buyrun kafve icelim diye davet ettim. Isyerime girince terasta beklemekte olan guvercinlere ekmekleri bolerek paylastirdim. Esnaf arkadaslarin yuzlerinin sekillerini gormeliydiniz. Bizim isimiz var diyerek kahve icmeden buroyu terk ettiler. Isyerimi her gun ziyaret eden emekli bir abimiz vardi, bana her zaman sen bu guvercinlere bu kadar deger veriyorsun bunlar bir gun seni cok uzaklara ucuracak diyordu.

Yillar sonra o abimizin dedigi cikti ve ben cok uzaklara uctum, tam 11 saatlik uzaga. Burada onlarla yine bulustum, terasima gelen guvercinlerle hepsi ayni idi Bu yaziyi yazarken duygulandim, abimizin soyledikleri geldi aklima, yaban guvercinleri kimsesiz, yaban guvercinleri korumasiz, yaban guvercinleri evsiz ama onlar ozgur. Ozgurluk onlarin yasam tarzi, tipki benim oldugum gibi. Herseyimi kaybetmeyi goze alirim ama ozgurlugumu kaybetmeyi asla goze alamam.