Düşünemeyen insan

İnsan neye yaşar? Bu hayata neden katlanır? İdealleri uğruna mı? Sevdaları, aşkları uğruna mı? Nasılsa bir kere gelmişim, bari sonuna kadar götüreyim, inadı uğruna mı? Yüce Allah ın, elbet bir bildiği vardır, deyip, kadere sığınmak uğruna mı? Ben akıllıyım. Dünyaya ve diğer insanlara bir katkım olsun, bencilliği uğruna mı? Hırs, tamah ve aç gözlülük uğruna mı?

İnsan ırkının çoğunluğu, “hayatım, hayat, kıçım iki kanat, diyenlerden mi oluşuyor? İnsan, düşünen bir hayvandır, diyen, komik tanımlama, tersine mi döndü? İnsan, düşünmeye üşenen bir hayvan mı oldu? Bizi yönetenleri, bizim yerimize düşünsünler diye mi seçiyoruz? Ya da, seçtiriyoruz, ya da, seçtiriyorlar, her neyse. Tanrı, bu kadar çok karmaşık bir ruh taşıyan, insanı neden yarattı ki? Kendi yarattığı bu insan denilen yaratığı, yola getirmek için, bu kadar peygamberi, bu kadar kutsal kitabı, göndermek zorunda kalıyor. Alın bunu, yok olmadı, alın şunu, oda olmadı, bak bu son. Bundan sonra, kitap da yok, Peygamber de. Yola geldiniz, geldiniz, gelmediniz mi, kıyameti koparırım, demek bile, sorunu çözmeye yetmiyor.

Din konusunda bile, düşünmeyi ve kendi yerine ahkam kesmeyi, başkalarına ihale eden, insan, nasıl bir yaratık. Bizim yerimize düşünen ve ahkam kesenler de, insan değil mi? Bizim yerimize düşünüyorlar, elbette ellerinde nalıncı keseri olacak. Hep bana, Rab bana, diyecekler. Doğaldır. Ne de olsa, onlar da insan. “Gelen, gideni aratır” demişler. Neden demişler, hepimiz insanız da, ondan. Bizim yerimize düşünecek, yeni bir seçim yapıyoruz. İki adayımız var. Biri varlıklı, biri züğürt ağa. Anket yapılıyor. İnsanlara soruluyor. Sonuç, varlıklı olandan yana. Nedeni şu: O varlıklı, fazla yiyemez, zaten her şeyi var. Öteki züğürt, ayağımızdaki donu bile alır. Varlıklı iş başındayken ne oluyor? Donumuzu da kaybediyoruz ama, arada bir, bedava don dağıtılıyor. Dünyaya donsuz gelen, insan oğluna, don giydirmek, kolay bir şey mi?