Düşünüyoruz!

Kendi adımıza düşünüyoruz yetmiyor. Başkasının da adına düşünüyoruz.

Düşünmemiz yetmiyor onların adına da kararlar alıyoruz.

En zeki biziz. En akıllı biziz.

Kendi hayatımızı yönetiyoruz ya (ACABA?) .

Yetmiyor başkalarının hayatını da yönetme hakkına sahip olduğumuzu zannediyoruz.

Başkalarının hayatına burnumuzu soktuğumuz kadar dön bir hayatına bak ve sonra benim hayatıma müdahale et diyemiyoruz.

En zeki biziz, en akıllı biz.

Bana kalırsa tamamen bencillik.

Sen istedin diye ya da sen istiyorsun diye herkes sana uysun istiyorsun.

Ne zaman geliyorsun?

Nereye?

Hiçbir bilginiz yoktur. O planları yapmıştır. Kararı almıştır. Size sadece bu karara uymanız kalıyordur.

Ben gidiyorum!

Nereye?

Beraber konuşmuş ve plan yapmışsınızdır. Beraber gideceksinizdir. O son anda kafasında başka plan yapmıştır ve o plana siz dâhil değilsinizdir.

Sana geliyorum.

Ne zaman?

Müsait misin? sana gelmek istiyorum değil, sana geliyorum.

O hazırdır. Planını yapmıştır. Uymanızı istiyordur.

Senin planın var mı? Soran yoktur.

Herkes herkesin alanlarında öyle rahat geziniyor ki.

Dur dediğinde küsüyor, darılıyor, tavır alıyorlar.

O uygundur, hazırdır ve sende hazır ve uygun olmak zorundasındır.

Hadi diyelim ki kırmamak adına tamam dedik.

Başka işleri çıkar, başka planlar yapar ve senin onun uğruna ertelediğin planların boşa gider.

Benim adıma düşünme!

Benim adıma kararlar alma!

Ve bunlara uymadığım için hakkınmış gibi bana tavır alma!

Benim alanıma dokunma!

Benim ne hissettiğim, ne hissedeceğim hakkında düşünme!

Benim ne düşündüğüm ne düşüneceğim hakkında kararlar alma!

Benim adıma hissetme ve benim adıma düşünme!

Sözlerimi ve konuşacaklarımı sen belirleme!

Ben istemeden bana akıl verme!

Aklım ve duygularım bana ait.

Fikir ver, yönlendir. Yönetme!

Konuş benimle!

Dinle!

Ve benim de kendi hayatım olduğunu unutmadan.

Beni hayatına dâhil et!

hercaideniz