EFENDİ KÖLELER

   Allah'ın en şerefli mahlûk olarak yarattığı insanoğluna en büyük hediyesiydi kainata efendi olmak. İlkin anne rahmine düşerken bu gerçeğin farkına varmıştık. Orada bizim için atan bir kalp vardı. Bu ritme ayak uydurmuş, dimağımızda beliren seslerin aslında sevgi olduğunu daha o zamanlar anlamıştık. Duyduğumuz sesler bize haz vermiş ve bizi mutlu kılmaya başlamıştı. Birden keyif yapmaya karar verdik. Uykuya daldık. Aynı sesi duymaya devam ediyorduk. Bu ses bize güven vermişti bir kere. Uyandığımızda bir şeyi hesaba katmayı unutmuştuk.

   Kabımıza sığamazken kulaklarımızı sağır eden bir uğultu ile uyanmış, hiç bilmediğimiz bir alemin kapısından içeri girmiştik. Keyfimiz kaçmıştı. Çünkü anne kalbinin eşsiz güzelliğiyle çarpan melodiyi de kaybettiğimizi anlamıştık. Alışık olmadığımız sesler duymaya başlıyorduk. Belki de ağlayışımız o yüzdendi.

   Kısa süre sonra yatışmıştık. Bir tebessüm bizi özümüze döndürmüştü. İletişim kurmanın sadece konuşarak değil, pek çok yol ile elde edildiğini anlamaya başlamıştık. Kendi dünyamız ile barışık iken birden büyümeye başladık. Korkularımız da bizimle beraber büyümüştü.

    Neden büyümekten bu kadar korktuk ?

    Halbuki büyüdükçe yeni yeni şeyler öğrenmiş, kendimizi, çevremizi, değerlerimizi keşfetmiş, tüm bunları iletişim kurarak öğrenmiştik. Daha sonra bizi biz yapan öğelerden kendimizi arındırmaya başladık. İletişim her şey iken hiçbir şey olmuştu. Başımızın çaresine bakmaya başladık.

    Peki çözüm üretmek varken neden sorunun bir parçası haline geldik ?

Aynı dili konuşan fakat birbirini anlamayan insanlar türettik. Oysa iletişim kurmak ne de kolaydı. Kendimizi esir ettiğimiz maddi değerler bize acı vermeye başladı. Biz onlardan vazgeçemedik. Özgür olmak varken köle olmayı yeğledik. Efendi dediğimiz kimseler aslında onların emrine girdiğimiz kölelerdi. Kölelerimize efendilik yapmak varken biz onlara köle olduk. Belki de tarihin hiçbir döneminde insanoğlu bu kadar köleleşmedi. Öyle sanıyorum ki bu devrin adı efendi kölelik olmalıydı.