Eğitimci üzerine

İyi bir 'eğitimci' nasıl olmalıdır? İyi bir eğitimcinin her şeyden önce felsefi derinliğe ve entelektüel birikime sahip olması gerekiyor. Bunlar olmayınca eğitim amaç ve işlevsellikten çıkıp bir kurallar bütününe dönüşüyor. Öyle eğitimcilerle karşılaşıyoruz ki: Mesala, bütün işini gücünü bırakıp öğrencisinin defter kitap kapaklarıyla, saçının şekliyle, takısıyla, makyajıyla, etek boyuyla, pantolon kumaşıyla uğraşan eğitimciler... Kişiliğin nasıl eğitileceğinden, bilginin nasıl öğretileceğinden bihaberler.

          Öğrencinin kendini askeri bir kışlada değil de eğitim yuvasında göreceği günler hâla uzak görünüyor. Elbette disiplin olmalıdır, buna karşı değilim. Ama bizdeki disiplin anlayışı, öğrenciyi sindirme, onu hizaya getirme çabasından öteye gitmiyor. Bu anlayış öğrencinin hata yapabilme, yanlış yapabilme hakkını kullanmasına izin vermez. Yine bu anlayışa göre öğrenci 'rutin' dışına çıkamaz, eleştiri yapamaz; cüret edenler ya sert bir şekilde cezalandırılır ya da alaycı bir üslupla yerden yere vurulur.

         80' li yıllarda başlayan ortaöğretim hayatım mezun olduğum güne kadar bu anlayışın mümessili olan (bir iki istisnayı saymassak) idareci ve öğretmenlerle geçti. 2010' lu yılları yaşadığımız şu günlerde 'anlayış' dozu biraz düşük de olsa devam ediyor.

        Empatik düşünememe en büyük handikapıdır bu anlayışın, empatik düşünmek için felsefi derinliğe, entelektüel birikime sahip olmak gerekir, düşünce zenginliğine, esnek düşünmeye bu yolla varılır. Bunlar olmayınca, ilkokul ikinci sınıf öğrencisinin (kızımın yaşadığı bir durumdur) kendi düzeyi ve hayal gücüyle çizdiği bir resmi alaya alır, onun resim yapma şevkini ilelebet kırmış olursunuz.

        Korkuyu değil sevgiyi zemin alan bir eğitim anlayışını hayata geçirmek gerekiyor ve 'eğitme' gerçekten ideal bir özü gerektiriyor. Merak ettiğimiz şeyleri korkmadan sorabileceğimiz eğitimcilerimizin çoğalması dileğiyle...