Elimizden kayıp giden değerlerimiz

Geçen Pazar saat 15.30 sıralarında, televizyonda TRT 2 yi açtığımda bir program beni çok etkiledi. Burada, paylaşmak istedim okurlarla. Programın yarısında açmışım sanırım. Ama izlediklerim, değerbilmezliğimizi ortaya koymak için yeterliydi.

Elimizdekilere sahip çıkmama, korumama konusunda sanırım dünyadaki sayılı ülkelerdeniz. Güzelim doğamızı bozuyoruz, zengin tarihi kaynaklarımıza sahip çıkmıyoruz. Yeraltı kaynaklarımızı yeterince işletemiyoruz. Hiç olmazsa yetiştirdiğimiz o pırıl pırıl beyinleri elimizden kaçırmasak, ülkemizin dünyada adını duyuracak insanlarımızın yurt dışına gitmelerini engellesek...
Görsel ve yazılı basında, kıyıda köşedeki haberler arasında izlerdim çoğunlukla onları...Artık devlet televizyonu, adeta kendi hatasını, ayıbını, halka anlatmakta mahzur görmüyor. Belki de böylesi programlarla, onlardan özür dilemek istiyor, ileriye dönük önlemler alacağının işaretini veriyor.
"Beyin göçü" nün önüne geçmek için, onlara yeterli çalışma alanları yaratmak, verimli olabilmeleri için belli bir yaşam standardı sağlamak devletin görevi olmalı. Ülkesinde kalmak, ülkesine hizmet vermek isteyen bilim adamları; kendilerine sağlanmayan, labarotuvar, araç-gereç, maddi kaynakları gittikleri ülkelerde buluyorlar. İzlediğim program sanırım her pazar bir başka değerimizi konu alacak. İzlemenizi öneririm. Geçtiğimiz pazar "Ali Erdemir" adında bir bilim adamının yaşantısından kesitler vardı.Burada yeterli olanakları bulamadığı için Amerika'ya gitmiş. Şikago (okunduğu gibi yazıyorum) Üniversitesi "kapmış" bilim adamımızı.
Yanlış anlamadıysam, karbon üzerine çalışmaları varmış. (söylediğim gibi yarısında açtığım için konuya tam vakıf olamadım) İlerideki çalışmalarında, çağımızın gözde enerji kaynağı olmaya aday olan hidrojen üzerine, ağırlık vereceğini belirtiyor sayın Erdemir.

Beni en çok üzen; ülkemizde bürokratik engellerin destek olmak bir yana, köstek olmak için adeta birileri tarafından özellikle ortaya atılması. Erdemir'in sözlerini aynen aktarıyorum, sizinde bu durumdan benim gibi utanç duyacağınıza eminim. Bilim adamımız şunları söylüyor: "Orada yazdığım makalelerden, yaptığım çalışmalardan dolayı bir çok ödül aldım. Ama; ülkemin özlemi, aileme yeterince zaman ayıramamam dolayısıyla ülkeme dönme kararı aldım. Bunun için (anımsadığıma göre ) Gazi Üniversitesi'ne doçent olarak atanmak üzere başvuruda bulundum. Ama Amerika'daki başarılarımın burada hiçbir değeri yoktu. Yayımlanan makalelerim İngilizce olması nedeni ile başvurum kabul edilmedi. Ben bunu onur meselesi yaparak mücadele ettim. Sonunda kabul edecek kurulun çoğunluğu ikna oldu, kabul edildim .Ama artık ben istemiyordum. Şikagoya geri dönerek çalışmalarıma kaldığım yerden devam ediyorum."
Ülkesinin simidini, çayını, çorbasını hep özlemle aradığını titreyen sesiyle anlatıyor bilim adamımız. Oğluna öğrettiği Türkçe'yi ondan duymaktan büyük bir haz aldığını belirtiyor.
Küfür edenlerden nefret ederim Ama bazen etmek sanki elzem oluyor...
Neden? diye sormak istiyor insan, neden?...Neden böyleyiz.
Mafyalara, hortumculara, zehir tacirlerine, hainlerin işbirlikçilerine bütün yollar açık...

Hani " Bu ülke için, taş üstüne taş koyan her kim olursa olsun başımızın üstünde yeri var" diyordu sayın başbakanımız. Haberi olmuyor mu dersiniz; ülkesini seven herkesin yüreğini kanatan , bu değerbilmezlik örneklerinden..
Bütçeden eğitime, bilime ayrılan pay, olması gereken seviyeye gelmedikçe beyinlerimizin başka diyarlara göçü sürecek.
Çocuklarımıza, gençlerimize ülkemizin bu gerçeğini anlatmalı; küsmeden, yılmadan yaşadığı topraklarda savaş vermenin önemini kavratmaya çalışmalıyız.
Gelecek kuşakların özlenen yarınlara kavuşabilmesi, tüm arzumuz...
Not:100 den fazla makalesi olan bilim adamımız 3 kez "dünyanın en prestijli bilim adamı " ünvanını almış.