Elli santimlik küçük çocuklar...

Günaydın Tanrım, bugün yine bana birşeyler anlatmaya çalışıyorsun. Biliyorum, bense sınıfın en tembel öğrencisi gibi  anlattığın veya bana göstermeye çalıştığın hiç birşeyi anlamıyorum, tenefüs oluyor, yine yalnız kalıyorum ve sen yanıma geliyorsun, beni saatlerce dinleyip göz yaşlarıma eşlik ediyorsun, bütün yaşadıklarımı sanki hiç bilmiyormuş gibi hepsini dinliyorsun. Susuyorsun Tanrım ve ben sınıfın en tembel öğrencisi olarak ; Gözlerim yaşlı, burnumda yarım bir sümükle, senin sessizliğinde seni bulmaya çalışıyorum ama göremiyorum Tanrım ve bu beni ; Hiç bilmediğim bir bulmacayı, başımda soruların cevabını bildiğimi zanneden insanların üşüşmesiyle birlikte, soruları cevaplamaya ve herşeyi anlamaya çalışıyorum. Kader diyorum bir süre sonra çıkmazlara girince, kader diyip çıkıyorum işin içinden ve sıvışıyorum, diğer gözü yaşlı sümüklü sınıfın tembel öğrencileri arasına.. Hadi beni bul Tanrım ya da  gece yanan bir işaret feneri gönder, gönder ki senin hep orada olduğunu bileyim.. Çok zor durumdayım Tanrım, ben sınıfın en tembel öğrencisiyim ve benim gibi bütün kader diyen sınıfın tembel öğrencileriyle iç içeyim. Bilmek için zaman gerekir mi yoksa yaşadığın anlar seni gerçeğe bir adım daha yaklaştırır mı ? Hadi bakalım, bu sınava da çalışmadan gireceğim ve gözüm kapalı resimler çizeceğim. Biz öyleyiz değil mi Tanrım, bizler elli santimlik küçük canlılarız, kendi hayat resmimizi karalamaya çalışan ve sadece eğlenenlerin keyif aldığı elli santimlik küçük çocuklarız. Birşeylerin değişmesi ve yenilenmesi mi gerek yine, yoksa değişmesi gereken şeyler var da ben mi göremiyorum ? Bilmiyorum Tanrım işte yine bilmiyorum. Bildiğim an en mutlu elli santimlik küçük çocuk ben oluyorum. Söz bu sefer şikayet etmeden dersimi dinliyorum ve sen bana en çok öğrenmem gereken şeyleri  öğretirsin ve ben yine senin en tembel, gözü yaşlı, burnu sümüklü elli santimlik küçük çocuk öğrencin olurum...