Elveda Ankara...

Son 3 gün...13 Eylül 2008' de bir masal başlattım kendimce...Pamukprenses olacaktım prensim gelecek beni kötü kalpli cadının elinden kurtaracaktı. Yedi aydır yazıyorum ve son 3 gün... Prens gelmedi belki de sadece o masalda kalmayı tercih etti...

Şimdi bunları yazarken Van geldi aklıma, kendimi bir an orada hissettim. Cam açık, bir soğuk omuzlarımda örtü. Kalemim yazmaz, dilim anlatamaz. Ben kadığa bakarım kağıt anlatamadıklarıma... Sen de masal oldun be Ankara! Sen de kaldın satır aralarımda... Şimdi bavulumu topluyorum koyduğum her bir eşyaya bir anı sığdırarak. Yüküm ağırlaştıkça ağırlaşıyor...

Buraya gelirken ''Kendimi kamyon gibi hissediyorum, her şeyim babamdan sömürüyorum resmen arkama 'Babam sağolsun!' yazasım geliyor dedim. Şimdi geri dönüyorum dilimde yine bir kamyon yazısı 'Ben gidiyorum -Ankara- bir şey diyor musun?' Seni bilmem ama ben içimde bir buruklukla gidiyorum. Son çarşıya çıkışlar, son eğlenceler, son sohbetler, bir daha kısmetseye bırakılacak sarılmalar ve yine bir başka bahara ertelediğim hayallerimle...

Tarih tekerrür ediyor ve sanki şu anda Ankara' dan gittiğime mi Van' dan gittiğime mi, hangisine ağladığımı kestiremiyorum.... Kalemimi her oynatışımda orada diyorum, orada da yazdım bunları... Şimdilerde hiç aramadığım dostlarımı özlüyorum kırgınlık ve kızgınlıklarım dudağımı bükse de bazen kokularını alıyorum ah diyorum ah...

Yaşamak gibi bir şey biteceğini bile bile. Yaşadım ve bitti tadı damağımda. Heyyyy Ankara sana da ELVEDA...

19.04.2009

ANKARA