Elveda

Haşim ayıdır eylül...

Hüzün, elbette hüzün...

Bir gidiş, bir elveda deyiş...

Zaman durur sanki...

Eylemler donmuş...

Ay ışığı bile karanlık gelir,

Ölüm olgusunu hissettirir kızıllık.

Kulaklar "elveda" sözcüğüyle çınlar...

Ağaçlar yavrularını rüzgarın koynuna bırakırken ;

toprak ana kuçağını açar onlara...

Rüzgar bir başka savurur hüznü;

geleceğin bir provası misali...

Saçlarınızda kızıl güller vardır...

Hayatı değerli bir elmas gibi sakınırken;

derin düşüncelerde alabora oluverir insan...

Yine de her zaman,

hüzündür bize en çok yakışan...