Emeklemelerle merhaba

Tüm eğitim hayatım boyunca yazın çirkin diyenlere karşılık vermek, onları şuursuz bırakmak amacıyla kendime daha şuursuz bir slogan bulmuştum; Benim beynim elimden daha hızlı çalıyor… Karşımdaki asla bu basit eleştiriye böyle bir cevap beklemediği için wuu, auuu, uwww gibi sesler çıkartırken ya da şaşıp kalırken ben kendime içten içe gülerdim. Yalnız şu ilk yazımı yazmaya başlarken aklımdan geçenlere gerçekten yetişemedim, daldan dala atlayan fikirlerimi yazıya dökemediğim için bir an gerçekten beynim daha mı hızlı çalışıyor yoksa klavyem mi çok yavaş diye tereddüte düşmedim değil. Kendini kanıtlayan kehanet gibi bir şey yarattım sanırım. Ne güzel ne hoş… 

Okumaya devam ettiğiniz süre zarfında konunun nereye bağlanacağını ya da amacının ne olduğunu tahmin edemediğinizin farkındayım. İnanın ben de bilincinde değilim (: ilk heyecan işte... Benim facebook’um yok. Hiç olmadı. Bu nedenle hep arkadaşlarımın şifreleriyle onun bunun duvarını mıncıklamak, resimlerine kendi çapımda yaratıcı ama aynı zamanda benim için sıradanlaşıp ezbere dönüşmüş yorumlar yapmaktan büyük zevk duyardım. 

Gelin görün ki arkadaş kazığı ile tüm şifreler değiştirildi. Tüm facebook kapıları yüzeme kapandı. Halbuki benim daha cümlelerim vardı. Ben de işte geldim buradayımmmmmmm. Hani klasik poz vardır ya; kafalar hafif yana eğilerek yüzde bir tebessüm masum kız pozu. İşte ben o pozun sapığıydım. Evet evet. Kimde öyle bir poz görsem şu yorumu yapmaktan kendimi alamazdım; kafalarınızdan lineer bir doğru geçirip eğimizi hesaplamak istiyorum! Şimdi radikal bakınca facebook’tan atılmakta haklıyım sanırım (: Dip Not: Asla bir panpiş kadar takip edenim olmayacak biliyorum, bu beni derinden yaralıyor…