Empati

Nereden başlasam ki; yüzünde bilinmezliğe giden, yalnızlığın ufku sarmış ela gözlerini…

Her yalnızlık kendinden sorumlu… Kedindi yalnızlığımızı yalnız bıraksak, yalnız kalır mı?

Kim ister ki yalnız kalmayı… Yalnızlık yaratıcıdır… Bazen de yok edici…

Yalnızlığın başlangıcı nerede başlarsa orada biter mi?

Başlanılan yere geri dönmek yenilgi midir? Her yenilgiden ders mi çıkarmalıyız.

Kelimelerle oynamanın; yalnızlığımı azaltmadığını görüyorum. Dönüştürdükçe dönüşümsüz yola çıkıyor tüm yalnızlığım.

Başladığım yere geri dönüyorum… Pervane...

Okur ile yazar yalnız kalınca, kendini mi dinler… Yoksa bir birlerinden habersiz okur yazanı, yazarda okurumu dinler.

Yalnızlığımı paylaşmam kimseye… Payıma düşen yalnızlık olsun; okuyup yazayım, yazdıklarımı okutayım diye bir derde düştüm…

Okutmak parayla eş değer… Oysa yalnızlığım beş para bile etmiyor…

Yalnızlık kalmasın yüzünde… Kendini dinledikçe, başkalarını duymaz olursun… Varsın olsun kimse duymasın sesimi…

Zaman hiç geçmiyor içeride… Okuduklarımı tekrar, tekrar oku-yorum. Okudukça yoruyorum kendimi… İşte yine yapa yalnızım, yarattığım kahramanlarla…

Kahramanlar olamasaydı… İyi ile kötü… Bu yalnızlık çekilmezdi… Çok mu kötümserim…

Yüzümde kalıcı olan bu yalnızlık vebasını, size bulaştırmakta kararlıyım…

Yalnız kaldığınızda, bir dostunuz, bir arkadaşınız, bir aşkınız aradığında yalnızlık biter mi?

Onu da yalnızlığınıza mahkûm mu etmek istersiniz…

Ben neden buradayım?  

Niçin getirildim?

Nasıl buldunuz beni?

Ne istiyorsunuz benden?

Ben kim oluyorum?

Yine aynı sesleri duyuyorum içimde için, için…

’’Görüşmeniz bitti…’’

Sincan F Tipi Cezaevi Çocuk Koğuşu