En çok ellerim...

En çok ellerim üşüyor yokluğunda. Parmak uçlarım buz kesiyor sanki. Hani bir keresinde hayattan dem vurunca "Hayat birşey vermez ki insana. Alman için çabalaman gerek!" demiştin ya bana. Ben de hayattan birşey istemiyorum, artık çabalamak bile istemiyorum demiştim. Bu sözün yakışmadığını ilk sen söylemiştin bana. Şimdilerde o kadar çok söyleyen oldu ki sayısını bile unuttum.

Kıyıya vurmuş gibiyim. O kadar soğuk ki ellerim bir başkasını üşütmekten ürperiyorum. "Elini ver!" dediklerini işitiyorum üstüne üstlük. Ama nasıl bir hisse bu, elim gitmiyor. Kalkmıyor yerinden, kıpırdamıyor. Öylece bakan bomboş gözlerim gibi ellerim de...

Ölümün soğukluğunu ilk tenine döktüğüm gözyaşlarımla tatmıştım. Tenine dokunurken vuran sıcaklık sadece gözyaşlarımdan ibaretti. Tenin buz gibi, tüm sıcaklığını yitirmişti. Arkama dokunan eller ayırmıştı soğuk teninden beni. Nasıl yürüdüğümü bile hatırlamıyorum şimdi. Acaba ellerim sana son dokunuşumda mı kaybetti sıcaklığını? Cevap yok işte bu soruya.

Bunlar bir film şeridi gibi geçiyor gözlerimden. Ellerim nasıl soğuksa geçen giden filmin adını bile koyamadığım gösteriye bir yabancı gibi izleyişim kanımı dondururken, gözlerim donuklaşıyor. "Niye hiç ağlamıyorsun?" diyor sanki bir ses. Senin canını en çok acıtan şey değil miydi bu? Canım hiç bugüne kadar böyle yanmamıştı oysa ki. Hak veriyorum o sese ama gözyaşlarıma söz geçirmeye bile çabalamak istemiyorum.

Biliyor musun? Ellerimi isteyenlere "Yorgunum" diyorum. Hareket etmeyi unuttuğunu dahası kıpırdatmaya çalışsam da kıpırtadamadığımı söylüyorum. Senin yokluğunda en çok ellerim üşüyor benim. En çok ellerim.