En Değerli Hazinemiz: Benliğimiz

‘Krallar hiçbir şeyimi almazlarsa bana çok şey vermiş olurlar hiçbir 

kötülük etmezlerse yeterince iyilik etmiş sayılırlar bana.’ İşte bu sözüyle çok şey anlatır Montaigne.

  Her insan hayatında illa ki kıymetim bilinmiyor gibi cümlelerle birilerine serzenişte bulunmuştur. Ama insan ‘ben kendi kıymetimi biliyor muyum?’ diye asla düşünmez. Hep bir başkasından övgü,takdir edilmeyi bekleriz. Farkında olmadan başkalarına muhtaç yaşarız.Oysa ki her türlü yetenekte en güzel duygularda kendi benliğimizde vardır. Bunun için bir başkasına ihtiyacımız yoktur. En zor anlarda kendimizle kaldığımız olmuyor mu sanki? Elbette oluyor ve o en zor en çaresiz gözüken anlarda bile kendimiz çıkışı bulabiliyorken kendimizle gurur duymalıyız.

 Bilinçaltımıza toplumda onay görmek o kadar çok işlenmiş ki insanlar farklılıklarını sevmek yerine onları gizler hale gelmişlerdir. Oysa ki asıl zenginliğimizi saklar ve sıradan bir hayat yaşayıp hiçbir iz bırakamadan ölür gideriz.

 Hayatımızı başkalarının hayatıyla kıyaslamakla değil ya da imkansız kelimesine takılı kalmakla değil de kendimizi sevip her şeyin içimizde varolduğuna inanıp yaşarsak işte o zaman her şey farklı olur. Kimsenin bize inanmadığı desteklemediği anda bile kendimize güvenip inanmalıyız. Elbette her gecenin bir sabahı olduğu gibi hayatımızda kötü günlerde olacaktır ama ardından iyi günlerinden geleceğine inancımızın bir an bile kırılmaması gerekir. Çünkü asıl kötü günler kendimize inancımızı kaybettiğimiz anda başlar. O yüzden aslında tek İhtiyacımız kıymetimizin bilinmesi değil kendi kıymetimizi bilmemizdir.