En Kötü Huyum Korkum

Yumuşak bir depresyonun, mayhoş  gecede,  üzerimde bıraktığı  tatsız telaş, beynimi sarıyor.

İçinde bulunduğum zamanın paha biçilmez olduğunu hissetsem de aynı zamanda tam tersi bir şekilde, bunu kullanamayacak kadar felce uğradığım düşüncesine kapılıyorum. Bu stresi dışa vurmamaya, en kötüsü bu yüzden çenemi tutmaya ve bu sıkıcı saçmalıklarla kimsenin başını şişirmemeye çalışmalıyım. Başka şeylerle kendimi dışa vurmalıyım o yüzden bir şeyler yazmak istiyorum.

Güzel şeyler…

Ben durduğumda beynimde duruyor, son aylarda verimsiz ve yorgunum. İlerlemek zorundayım bunu kestiğimde diğer yaşantılar beni içine alıp sürükler.  Nesneler uyuşmuş parmaklarımın arasından kayıp gitmeden bu kötü rüyadan uyanmalıyım.

En kötü huyum korkum.

Ne yazsam bunun aksine inandıramayacağım beynimi.

Kendimi kötü ve işe yaramaz hissetmekten korkuyorum.

Başkalarının sevgisine ihtiyacım var.

Neden bu hayatta olduğumu anlamaya çalışarak  ve başka hayatlara, yararlı dokunabilme umutlarımı diri tuttuğum sürece hayat kariyerimi bir nebze olsun yükseltebilirim.

Ben şeker tadında bir sonbahar istiyorum.

Kalbimi yumuşatacak sözler istiyorum.

Başkalarından üstün olmaya çalışmaktan, zengin ve güzel görünmekten, akıllı telefonların içinde boğulmaktan değil romantizm den söz ediyorum.

Felaketler sürerken korkmak değil, gördüklerimle, sevdiklerimle, cesurca  o istediğim aşkı yaşamak istiyorum.

Yazacak bir şeyim de yok aslında, ya korkularından vazgeçip mutlu olmaya uğraşacaksın, ya da hissizliğin ve korkunun içinde dönüp duracaksın.

Yoksa bütün hikayaler aynıdır.

Birileri gider, birileri kalır.

Sonunda geç kalmak istemiyorsanız inadınıza sevin, yaşayın, yaratın.

Korkarak başkalarının hikayelerinde değil, kendi hikayenizin başrolünde oynayın.