Engelleri aşmak

Küçüktüm.Top oynadım acıktım diyemedim; çünkü top oynamadım. Bir kere cesaretimi topladım, kaleci yaptılar. Çekilen bir şut, top suratımda patladı. Yüzüm yandı. Sonrasında da cesaret edip oynayamadım. Okulda beden eğitimi derslerinde hep kenarda kaldım. Raporluydum, koşamıyordum. Arkadaşlarım çocukluğun verdiği saflıkla "keşke senin yerinde biz olsak" derlerdi hep. Ben de keşke onlar gibi olabilsem derdim. Olamadım. Kızmadım onlara kızamadım. Kendilerini benim yerime hiç koyamadılar. Bense hep onların yerine koydum kendimi. Koştum düşlerimde özgürce. Kovalamaca oynadım rüyalarımda. Maratonlara katıldım hayallerimde. Arkadaşlarıma hiç kimse söylemedi neden koşamadığımı, kendilerinin de potansiyel birer özürlü olduğu anlatılmadı hiç. Acıyan gözlerle bakıldı bana hep. "Vah vah' larla yazıııkk"larla geçit ömrüm. Vitrinlerin önünden geçmiyordum. Geçtiğim zaman gerçekliğimi görüyordum; oysa ki kendimi yürürken aynada yansımamı görmediğim zamalar bir farkım yoktu sağlam insanlardan. Yüreğimi sağlamlaştırdım, ayağımı yere sağlam basamasam da, düşüncelerimi sağlam atar olmuştum. Engelsizlerin dahi zorlandığı kaldırımlarda engelime rağmen engelsizmiş gibi yürür olmuştum. Bir eziklik vardı hep sol yanımda. Bir engel vardı sanki yürürken hep önümde. Ve bir gün gördüm o engeli. Aslında benden kaynaklanmıyormuş o engel. Sağlam diye görünen engelli beyinlerden ve düşüncelerden kaynaklanıyormuş oysa ki tüm engeller.

Potansiyel birer engelliyiz hepimiz. Bir trafik kazası, yanlış bir ameliyat vs.vs.Anlatalım bunu çocuklarımıza, yarınlarımıza, onlara engellilere acınmayacağını aksine hayatın ucundan tutunmalarını için engellilere el uzatılması gerektiğini vurgulayalım. Dışlamayalım, dışlatmayalım. Hep beraber omuz omuza tüm engelleri hep beraber aşalım.

Sevgiyle...