Engelleri kaldırın

Her sabah uyanıyorum, dizüstü bilgisayarımı alıp evden çıkıyorum, beyaz dolmuşlardan birine biniyorum. İndiğim yerde beni umutla bekleyen, eğitim için sabahın erken saatlerinde uyanan engelli çocuklr var. Aslında engelli değil onlar, birçoğu dışarıdaki insanlardan çok daha duyarlı. Onların engeli zihinlerinin veya vücutlarının istedikleri gibi işlemeyişi. Bizimki işliyor da ne oluyor? Her sabah cinayet ve tecavüz haberlerini, dolandırıcılık hikayelerini okuyan biz değil miyiz? Okuduklarımız tıbben “normal” olarak nitelendirilen insanlar.

Daha önce engelli çocuklar hakkında hiçbirşey bilmezken işe girdikten sonra sanki dünyam değişti. Dışarıdaki “normal” insanlardan sonra karşımda düşünebilen, sürekli gülümseyen, öpen, sarılan insanlarla birlikte olmak bana kimin normal kimin engelli olduğunu öğretti. Hayat da böyle değil mi, sınav zamanı belli olmayan uzun ve zorlu bir ders gibi...

Psikolog ofisimin masasına her oturuşumda aklımda iki soru işareti beliriyor: İşimi seviyor muyum? Başarabilecek miyim? Irvin Yalom isimli ünlü bir terapist insanların korkusunu belirsizliğe bağlıyor. Belki de bu yüzden kimse beklemekten hoşlanmaz, ve tabi gelecek kaygısı diye birşey de var günümüz şartlarında.

Soruların cevabını bulamadım. Düşünüyorum, soruyorum, arıyorum... Her gün masanın diğer tarafında umutlu gözler bana bakıyor. Siz gözleriyle yardım isteyen birisini gördünüz mü? Böyle zamanlarda kır zincirleri diyorum kendi kendime. Kır ki özgürce hareket et, yardım et, bir hayatı değiştir.

Her sabah uyanıyorum, dizüstü bilgisayarımı alıp evden çıkıyorum, beyaz dolmuşlardan birine biniyorum ve her gün yeni bir savaşa çıkıyorum. Kimse bilmese de ben kendimin efendisiyim.