Engelli Ne İster? – II

Konumuza devam edelim kaldığımız yerden.

               Kütüphaneye çıkamıyorum ki yararlanayım. Bankaya gidemiyorum, PTT’ye de. Emniyet, adliye,  hatta belediye binasına da…  Ben nasıl ve nerde hakkımı arayacağım? Sorunsuzca ulaşabildiğimiz yerler yok değil ama oldukça kısıtlı. Engelli bireyler olarak, insanca yaşamak istememiz en doğal hakkımız.

               Şehir içinde bile kullanamadığımız dolmuş ve otobüsleri, şehir dışı yolculuklarda kullanabilmek, boş bir hayal sanırsam. İndirimli THY uçaklarını kullan dediğinizi duyar gibiyim, ama ben ilçemden havaalanına nasıl ulaşayım?

               Tekerlekli sandalyem benim bacaklarım. Ona bir şey olduğunda, yani tekerleği patladığında ya da arızalandığında iki bacağı alçıya alınmış bir insan gibi oluyorum. Tüm özgürlüğüm elimden alınıyor.  Sık sık arızalanan ya da eskiyen sandalyemizin yenisini bulmakta güçlük çekiyoruz.

               Bize bakacak insan bulmakta zorlanıyoruz. Ağır özürlülerin hastanede önceliği var, güzel ama ya bana bakan kişi hastanelik olursa… Gereken durumlarda engellimize, acil bakım yardımı istiyoruz.

               Su içinde yapacağımız egzersizler bizim rahatsızlıklarımıza oldukça iyi geliyor. Bizler de havuzlara girebilelim. Sahili ve denizi olan yerlerde, benim gibi bedensel engeli bulunanlar, gerekli donanım bulunmadığı için denize giremiyor. Suyun içine inen, hafif eğimli beton bir rampa ile bu sorun halledilebilir en azından.

               Çoğumuzun bedenindeki sorunlardan kaplıcadan faydalanmaya ihtiyacı var. Kaplıca olan yerlerde, tüm engellilerin rahatlıkla girebileceği üstü kapalı bir havuz ile bu ihtiyaç ortadan kaldırılabilir.

Engelli yol yardımı adlı birim kurularak, akülü ve manuel sandalyedeki bireylerin ulaşım güvenliği sağlanmalı.

Benden şimdilik bu kadar. Hoşça kalın dostlarım.