Erkekler ağlamaz mı?

Daha doğar doğmaz ilk eylemimiz. Çocukluğumuzda, kız ya da erkek ayırmadan, salt çocuk olduğumuz için verdiğimiz tepki. Ve büyüdüğümüzde kadınların tekelinde görünen bir özellik: Ağlamak...

Neden sadece kadınlara yakıştırılır ağlamak? Ağlamak zayıflıktır derler o yüzden mi, hani zayıflık da kadına has bir özellik görülür ya çoğu zaman. ( Ki ben ne zayıf erkekler gördüm, ne güçlü kadınlar... ) Oysa ağlamanın zayıflık olduğunu, ben ancak ağlatan konuyla ilişkilendiririm. Yani eften püften şeyler, kaprisler, acındırma isteği mesela. Tamam, zayıflık olsun o zaman ağlamanın adı. Ama kimi duygular vardır, öyle yoğun işler ki yüreğinize, gözyaşlarınızın akması anlamlıdır.

Kimi zaman yalnızlığınıza, hayal kırıklıklarınıza, yenilmişliklerinize...
Kimi zaman yenemediğiniz öfkenize, çaresizliklerinize...
Kimi zaman sevinçlerinize, değiştirmek isteyip de değiştiremediklerinize ağlarsınız...

Ağlamak, insanca bir eylem. Kadın ya da erkek olmakla değil, insan olmakla igili kanımca. Zaten belki de, kadın olmak- erkek olmak kavramıyla uğraşacağımıza, insan olmak kavramıyla uğraşsaydık, sevinç gözyaşlarıyla ağlardık daha çok.

İnsan ağlamalı, ağlayabilmeli. Kah sessiz, kah hıçkırıklarla. Boşaltmalı içindeki zehiri ya da koyvermeli sevinçlerini bir gözyaşına. Duygularıyla, bazen de gözyaşlarıyla, insan olmanın tadına varmalı.