Ertelenmiş yaşamlar

Ne zamandır erteliyordum kendimi yaşamayı ve bunun adına herşeyi. Sanki yarının garantisi varmış gibi... Oysa ne yarının garantisi var, ne de ertelediklerimizi bir gün yapacağımızın.

Ödünç alınmış hayatlar yaşıyoruz. Düne pişman olmak ve yarın için endişelenmekle sürgün yaşar gibi, takvimden yaprak koparır gibi yaşıyoruz. Bazen koparılması unutulmuş takvim yaprağı gibi dünde ( geçmişte ) çakılıp kalıyoruz. Sorguluyor, sorguluyor ama ne bir sonuca ne bir çözüme ulaşamıyoruz hayata dair.

Çocukluk ve ilk gençlik yılları haricindeki ömrümüz sonbaharda dökülmüş yapraklar gibi solgun ve sakin. Suçlu arıyoruz bu duruma; kendimizi sorgu dışı tutarak: " Böyle yaptılar, şöyle yaptılar " diyerek. Peki biz bu cinayette kaçıncı dereceden suçluyuz. Suçsuzluğumuza öyle inanmışız ki bazen sadece tanık ve hatta kurban rolü üstleniyoruz. Oysa " gerçek " üzeri bir gazete kağıdıyla iğreti örtülmüş bir ceset gibi ortada duruyor ve bir gün kendimizi kandırma gücümüz kalmadığında hortlayarak üstümüze geliyor.

Oysa yapılması gereken çok zor birşey değil. Sadece küflenmiş damağımızın küfünü atsak yeter. O zaman farkedeceğiz aslında hayatın tadını. Her yediğimiz şeyin küf tadı vermesine öyle alışmışız ki kendi tatları böyle sanıyoruz. Oysa yürümenin bile kendine has bir tadı var damağınızda iz bırakacak. Bakmanın, görmenin, hissetmenin, güneşin, karın, yağmurun ve hatta soğuğun içimize işlemesinin bile öyle özel tatları var ki...

Bu gece kar var dışarda, sevmediğimi söylediğim küçük, beyaz, tatlı şeyler havada uçuşuyor. Bazen tek başlarına mutsuz olmama neden olan bu küçük şeyleri bu gece çok seviyorum. Belki sabaha tutmuş olacaklar yeri. İşte " kış " bu. O zaman kar yağmalı ki kış olduğunu hissedelim.

Çok kez yazdım böyle yazılar. Ama pes etmeyeceğim, bıkmayacağım böyle yazılarla kendime; yaşadığımı anlamam gerektiğini anımsatmaktan. En azından mücadele adına bunu yapmalı ve daha çok daha çok yazmalıyım. Yazmayı her ne olursa olsun sevmeye devam etmeliyim. Yaşıyorum ve mutluyum. ( Sene 2002 )