Esas engeller kendi kısıtlayıcı düşüncelerimizdir.

Bir deneyde bilim insanları pireleri bir kavanoza doldurmuşlar kapağını açık bırakmışlar. Pireler kavanozdan dışarı kolaylıkla sıçramışlar. Daha sonra kavanozun kapağını kapatmışlar. Pireler kapalı kavanoz içinde sürekli zıplayıp kavanozun kapalı olan kapağına çarparak kavanozun içine düşmüşler. Bir süre sonra bilim insanları kavanozun kapağını açmışlar. Bir de ne görsünler ? Daha önce kavanozun kapağı yokken dışarı sıçrayabilen pireler artık dışarı sıçrama kabiliyetlerini kaybetmişler. Açık olmasına rağmen kapak hizasına kadar sıçrayıp kavanoza geri düşüyorlarmış. Çünkü kavanoz kapalıyken onları daha az sıçramaya şartlandırmış.

Birçok insan kavanozun açık olduğunun farkında değil, sadece kapağın hizasına kadar sıçrıyor ve sürekli bu yaştan sonra veya ülkenin bu  kötü ekonomik şartlarında iş, eş bulamam, spor yapamam, yabancı dil öğrenemem, para kazanamam vs. gibi düşünceleri sürekli kendilerine tekrarlıyorlar. Bu düşüncelerin herbiri bu insanları kısıtlayan birer kavanoz kapağı. İnsanların sosyal, iş, sağlık vs. konularında zor durumlarda  olmalarının sebebi nadiren gerçekten birşey yapılamayacak dış koşullardan ve başka insanların davranışlarından kaynaklanır. Çoğu zaman çıkmaz zannetikleri duruma girmeleri kendi kısıtlayıcı olumsuz düşüncelerinden kaynaklanır. İnsanlar imkansız dedikleri şeylerin çok azının gerçekten imkansız olduğunu bir anlasalar gerisi kolay. Yapamadıkları şeyler için çoğu zaman başka insanları ve olumsuz koşulları gösterirler. Yapamam, imkansız, bu yaştan sonra...... maz/mez en çok kullandıkları kelime ve cümlelerdir. Bilmezlerki engel dış dünyada değil yapılamaz diye kendilerine sürekli tekrar ettikleri bu olumsuz kısıtlı düşüncelerdir. Peki çözüm nedir ? Kısıtlayıcı olumsuz düşünce alışkanlığından kurtulmaktır.

Tarihi değiştiren ve insanlığın ilerlemesini sağlayan insanlar bu kısıtlayıcı düşünce kalıplarına girmeyen hep bu başkalarının yapılamaz dedikleri şeyleri çok olumsuz koşullara rağmen başaranlardır. Norveçli Kaşif Roald Amundsen 14 Aralık 1911’de 4 kişilik ekiple çok soğuk ve fırtınalı havaya rağmen, ölüm tehlikeleri atlarak Güney Kutbuna ulaşarak “Güney Kutbuna insan gidemez” iddiasını çürütmüştür. Şükrediyorumki ATATÜRK bu “imkansız,yapılamaz, bu yaştan sonra.....maz/mez” düşüncesinde olanlardan değildi. “ Umutsuz durumlar yoktur, umutsuz insanlar vardır. Ben hiçbir zaman umudumu kaybetmedim” demişti. Yoksa bugün Türkiye Cumhuriyeti olmazdı.

Rasih Bensan 8 Aralık 2012