Etekleri pembe dantel işlemeli kız...(Bir bayram öyküsü)

Bir bayram sabahında, güneşin ilk ışıkları, genç kızın yatağına süzülürken gözlerini açtığında, birden gördüklerine inanamadı...

İşte !.. Karşıdaki akasya ağacının altındaki ahşap bankta oturan genç kadın O'nun sevgili annesiydi...

Kırmızı şalının uçlarından görünen kırlaşmış büklüm saçları, ne kadar da yakışmıştı O'na...

Gülümseyerek kızının üst kattaki penceresine bakıyordu...

Genç kız,sevinçle annesine el salladı ve bir de öpücük gönderiverdi...Ne kadar da meleklere benziyordu ;keşke herkesin annesi bu kadar güzel olabilseydi...

Yatağının başucuna astığı, eteklerini pembe dantelle işlediği gül kurusu bayramlık elbisesi de askısında, oracıkta kalıp gibi duruyordu...

Annesinin hasret kaldığı kokusunu yudumlamalıydı bir an önce...

Yüreğinde, kaç gündür beslediği küçük kanaryası uçuvermişti annesinin kucağına doğru...

O'nun sıcak ve müşfik kollarına atılmalıydı bir an önce...

İşte !..Bahçe kapısının girişindeki taşlık yoldan süzülüp gelen ve yerdeki sarı yaprakları uzun siyah paltosuyla süpürür gibi yürüyen ince uzun boylu, siyah paltolu adam da biricik babasıydı...

Elinde rengârenk güllerle dolu kocaman bir çiçek demeti vardı.

Etekleri pembe dantel işlemeli elbisesi olan kız : ''Hediye paketlerini taşımakta da zorlanıyor babacığım !..'' diye mırıldandı.

Ne kadar yakışıklı bir adamdı babası; güldüğünde inci gibi dişleriyle huzur veriyordu insana...

''Dev gibi'' de bir adamdı babası, o'nun annesiyle göz göze geldiğini görünce bir başka sevinmişti...

Her ikisi el ele tutuşarak genç kızın penceresine doğru bakarak ellerindeki çiçekleri sallıyorlardı.

Evet !..Şimdi bayram sabahıydı ve hep beraber bu güzel günü kutlamalıydılar...

''Tanrım bu ne saadet !..'' diye haykırdı...

Genç kız, yatağının yanında duran ''tekerlekli sandalyesine ''bir hamle yaparak oturmak istedi;ama başaramadı.

Başucunda bulunan zile basarak yardım istedi...

Telaşla odasına ilk gelen kişi,'' Müdür babasıydı ''...Bebekken sığındığı, ''kimsesizler yurdunun ''en sevimli insanıydı Müdür Baba !..

Genç kız birden haykırdı:'' Müdür Baba bakın !..Annemle babam gelmişler !..Bahçede bana el sallıyorlar !..''

Müdür Bey,şaşkın bir şekilde pencereye koştu; fakat bahçede koşturan iki zavallı kediden başka bir canlı görememişti...Boğazında bir şeyler düğümlenmişti...

''Yok...kızım...Orada kimse yok !..''

''Hayır !..Müdür baba !..Şimdi oradaydılar...İşte bak !...Şu uzun boylu adam benim babam;yanındaki güzel kadın da annem !..''

''........... ''

''Ne olur kapıları açın; girsinler içeriye !..''

Müdür Bey,askıda duran pembe dantel işlemeli bayramlık elbiseyi görünce konuyu değiştirmek için soruvermişti...

''Güzel kızım,dün elbiseyi birlikte beğenmiştik; dantelleri de sen mi ördün ?..Ne hoş olmuş !..''

'' Evet, anneme sürpriz olsun diye hazırlamıştım !..''

''Haydi güzel kızım ,sen hazırlan; biraz sonra arkadaşlarınla bayramlaşma başlayacak ...''

Müdür Bey,hıçkırıklarını zor zaptetmiş ve odadan hızla çıkmıştı...

''Yardımcı anneler'' geldiler...Genç kızı giydirdiler ve tekerlekli sandalyesine özenle oturttular...

Bir melek kadar güzel olmuştu...Hüzünle karışık bir sevinç yaşıyordu...

Etekleri pembe dantel işlemeli kız,Müdür Baba'nın elini öperken mırıldanıyordu:

'' Ne olur açık bırakın kapıları Müdür Baba,yarın annemle babam gelecekler,dışarda kalmasınlar !..''

............

''Umutlarınız bir başka bayrama kalmasın; yaşarken elde ettiğimiz nimetlerin farkına vararak tadına bakın yaşamın...''

''Kimbilir yarın, bizleri,hasretle bekleyen nice kimsesizler vardır çevremizde !..''


Kurban Bayramınızın size ve ailenize huzur, sağlık ;ülkemize esenlik getirmesi dleklerimle...
.........

NOT: 300. Bloğumu yazmış ve yeni bir DALYA yapmış bulunuyorum.Bayramla birlikte çifte kutlamanın mutluluğunu yaşayacağım...Bu öykümü yazmama vesile olan ve şiirinden ilham aldığım MB Yazarı Sayın,F.Güneş Ergen isimli arkadaşıma teşekkür ederim.