Ey Hayat ...

   ''Ey hayat !Sen şavkı, sularda bir dolunaysın...aslında yokum ben bu oyunda ömrüm beni yok saysın''..

  Ne güzel bir şarkı sözüdür...Suya şavk eden, yansıyan oyun sahnesinde her birimizin bir rolu var bu ömürde...Yok saydığımız,var sandığımız,varlık saydığımız, yokluk sandığımız...Saydığımız sayamadığımız...

   Hayat akıp giden bir nehir misali önüne kattığını bazen hırpalıyor, bazen yutuyor, bazen kenara atıyor. 

 İnsanoğlu yaşam sahnesinde doguyor...ıster tek kişili, ister çok kişili bır oyun olsun bu oyun..roller degisse de oynayanlarda oyun da değişmiyor sanki..bildik tanıdık bır yüzün bir başka perdesi gibi ömür adeta.Gecmişte yaşanan her sey tekerrur eder..her seyin bir öcesiyle ya da bir önceki zamanla bağlantısı vardır aslında...Şöyle bir bakın dünkü çocuk, bugunku ınsan dünku ben, yarınkı sen..dünku yasam bugunku ayna vb..

  Ömür dediğin bir nefes derinden ...insan dediğin bir ses bam telinden..hangi sahnenin selamını getırdiyse hayat sana borcumuz ona en güzel yerinden...diyerek yaşamak gerekiyor, oysa biz bu oyunu drama cevirmekte cok başarılıyız,gecmişimizden ders alınmadan yasanan her gün bir ölü gün, her yasam soluk, her nefes izsiz, her ses gucsuz, her ayak topraksız..dalsız budaksız, agacsız kalıyor hayatta....işte dram sahneleri hiç eksik olmuyor böylece en traji komikleriyle..

   Sonra örseleniyor,yontuluyor, bılenıyor, egrılıp bukuluyor ve bir forma giriyoruz ve belki de asıl hayat amacımızı boyle buluyoruz.

   Hayat bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardescesine olamadıktan sonra bu kör oyunlarımız bizi silkelemeye devam edecektir. Örselenmemiş haytların hurlüğü,güzelliği ve kardeşliğiyle..