Eylül bahane

Güneş vurdu toprağa önce. Sonra şekillendi çiçekler, renklendi, büyüdü, yeşerdi. Suladıkça filizlendi. Umutları beraberinde getirdi. Güneşin ardına saklandı yorgunluklar, umutsuzluklar, korkular.

Güneş hepsini çoktan bertaraf etti. Deniz sesi, kuş cıvıltısı kışın bütün kasvetini bitirdi. Çıplak ayakla yürüdük toprakta. Kışın bütün biriktirdiklerimizin negatif enerjisini atmak için.

Neşeli şarkılar çaldı ellerimiz. Keyifli müzikler duydu kulaklarımız. Dondurma yedik doyasıya. Çocuk tebessümleri işittik bol, bol. Sabahı bulan sohbetler ettik balkonda. Akşam sefasını, ortancaları seyrettik.

Bir hayal kurduk belki. Günlerce o hayalin içinde var olduk. Doğum günleri kutladık, rüzgarı özledik zaman zaman.

En çok havanın geç kararması hoşumuza gitti. Güne ve güneşe doyduk kendimizce. Sabahları daha erken başlar oldu gün mahallelerde.

Limonatalar süsledi sürahileri. Renk, renk elbiselerle donandı dolaplar. Hava durumuna bile bakmadık birkaç aydır. Beyazı üzerimizden hiç çıkarmadık.

Çantamızdan ayıkladık şemsiyeleri, mendilleri. Okullar kapandı, beyinler dinlendi. Derken;

Eylül geldi.

Sonbahar’ın habercisi. Şimdilerde pastırma yazını sorgular olduk. Acaba ne kadar daha sürecektik bu keyfi?

Yeşeren yaprakların düşme vakti şimdi. Çiçeklerin renkleriyle gözümüzü doyurduğu görsel şöleni bitirme vakti.

Eylül deyince hüzün kaplıyor insan içini. Oysa o hüzün insanların hep kendi içinde gizli. Dedim ya herkes güneşin ardına gizledi öfkesini, kırılmışlığını, olanı, biteni.

Eylül belki de yüzleşme vakti.

Bu yüzden günah keçisi.

Oysa ayların, günlerin, yılların uğuru insanın kendisinde. Üzülmeye yer arıyorsan Eylül bahane.