Farkına Var İstiyorum

El âlem her şeyini söyleme bilmesin derler.
Ama o insanlar evlerinde birbirleriyle iki kelam edemeyenlerdir.

Aile olmanın ne demek olduğunu gerçek anlamda bilmeyenler.
İki satır sözüm var gördüklerimi anlatmaya yetmeyecek iki satır.
Konuşmaktan geçtim de bari aynı evi paylaştıklarınızın yüzlerine bakın.

Yorgunluktan mı, bezginlikten mi mutsuzlukları yoksa kalabalıktaki yalnızlıklar mı?
Ne anlatamıyor ya da neyi dinlemiyorsun acaba bir düşün;

Öyle insanlar gördüm ki, dışarıya verdiği değeri evinin içindekilere vermeyenler mi dersin.
Çalışmayan anneyi sen bilmezsin hareketlerine maruz bırakan veyahut işinin sıkıntısıyla evini huzursuz edip, oturup sohbetini yapmadığı sıkıntısını anlatmadığı o dışarı hayatın sinirini stresini eve atanlar mı dersin…

Yabancı diye ağzını açamadığına susarken, tanıdık diye midir bu aşağılama…

Kimdi evdekiler?
Kimi kimin için kırdığına bir baksana…

Bir de yok saymalar vardır. Eli ekmek tutanın ekmeği alıp sofraya koyana saygısı yoktur.

Şimdi bir düşünün bakalım.
Mutsuzluk nerede başlıyor, çoluk çocuk ne görüp geleceğe taşıyor?

En büyüğümüzden en küçüğümüze saygı duyamıyor, onları bir birey yerine koyamıyorsak bu düzen kurulmayacak demektir.

“ Umutla beklediğin yarınlar için umudunu yarına tutma, bugünün şer’inden yarının hayrı doğmaz çünkü ”

Yarına sakladığın geleceği bugünden yaşamalısın, yaşamalısın ki sonrası ebedi olsun…  Alışkanlığın mecburiyetin olmasın…

Sıradan hayata inat aynı evlerin içinde ayrışıp ayrılmayalım.

Yüzünüzdeki en içten gülümsemeyi hayatı paylaştıklarınıza sunmaktan çekinmeyin.

Bırakın dışarıda Güzin ablalık yapmayı, dert babası olmayı başkası ne kadar iyi insan derken evindekinin bundan mahrum kaldığının farkında mısın?

Sahi neydi yuva diye bilinen?
Aile neydi?
Bir evin İçinde birbirinden habersiz yaşayanların daha fazlasını bildiğine emin olunan, dışarıdaki hayat evin dışındakiler.

Elif ÜÇYILDIZ