Farkındalık...

Kendi cenaze törenini düşünmek…

Okunduğunda insanın tüyleri ürperten bir cümle aslında belki de kavram demek en doğrusu. Ama önyargıyı bir kenara bırakıp sonuna kadar okunacak olursa ne demek istediğimi anlatabilecek bir yazı.. Her ne kadar Einstein dediği gibi ” İnsanlardaki önyargıyı parçalamak benim atomu parçalamamdan çok daha zor ” olsa da….

Beni böyle bir yazı yazmaya iten bir arkadaşımdan aldığım mail oldu. Slayt, üniversite yıllarımda tanışma fırsatı bulduğum, kitabını imzalattığım ve sevdiğim yazarlar arasında gelen Can Dündar’a ait.

Can Dündar okuduğu daha doğrusu okumak için eline aldığı bir psikoloji kitabı yazarının yazdığı cümleyi okuyunca tüylerinin diken diken olduğundan bahsetmiş. Benim de ilk izlediğim de tüylerim diken diken olmuştu. Kitabın yazarı şöyle yazmış: ”Hayatın çekilmez olduğunu düşündüğünüz anlarda kendinize yalnızca on dakikanızı ayırın ve kendi cenaze töreninizi düşünün…”

Kimsenin elbetteki Can Dündarın da kurmak istemeyeceği bir hayal. Kendi cenaze törenini düşünmek… Can Dündar düşünüyor ama tüm ön yargılarından sıyrılarak…Musalla taşında yatarken, gözyaşı döken karısını, biricik oğlunu, anne ve babasını, dostlarını…Karısının ne düşünebileceğini hayal ediyor… Oğlu henüz küçük..Ölüm kavramını bilemez ki.. Anne ve babasını hayal ediyor…Evlat acısı yüreklerinde ve dudaklarında dualar…Uzun yaşamanın onlar için verdiği acı…Yaşamak elbette güzel ama evlat acısı…Tarifi imkansız…Kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlardan..Ve dostlar…Daha dün birlikteydik diyen sevgili dostlar… Ve bazı kimseler tarafından nezaketen söylenen sözler… İlhan Selçuk’un deyimiyle “Nalları diksem sevinecekler” ama…. Can Dündar, ”Ben buradayım, ölmedim….”diyemeyecek olmanın imkansızlığından bahsediyor.. Sevdiklerine sarılamamak ve onları bir daha öpememek..Ve çok az şeyin canını bu kadar acıttığından bahsediyor hayatında..Ve yazarın anlatmak istediğini kavrıyor…Yaşadığın her anın, aldığın her nefesin kıymetini bilmek ve Yaradan’a şükretmek…Hayatımızda ertelediğimiz şeylerden bahsediyor…Söylemek isteyipte de söyleyemediklerimizden, yapmak isteyip de yapamadıklarımızdan.. Psikolojide önemli bir kavram olan farkındalık aslında psikoloji kitabı yazarının anlatmak istediği..”Farkındalık”…Basit ama önemli bir kelime…Hayatımızda her şeyin farkında mıyız?Farkında olup da görmediklerimiz dürüst olmak gerekirse görmek istemediklerimiz? Kırdığımız ama özür dileyemediklerimiz?Sevdiğimiz ama sevdiğimizi söyleyemediklerimiz? Nefret ettiklerimiz? Ertelediklerimiz? Vazgeçtiklerimiz? Ve vazgeçtiklerimizin bizim nazarımızda değerleri?

Can Dündar’ın bu slaytı benim suratımda bir tokat gibi patlamıştı.Hani öyle anlar olur insan hayatında Yaradan ”Titre ve kendine gel sevgili kulum”der…En azından ben öyle hissederim…Böyle bir andı benim bu slaytı izlerken hissettiklerim.. Canımın yandığı, kolumun kırıldığı, kırılmak istendiği anlar olmuştu…Çocukken ayağa çelme takmayı oyun sanırdık..Ama büyüyünce gördük ki oyun değilmiş….Tökezledim, sendeledim…Umutsuz oldum…Umut katillerim oldu…Bundan sonra olur mu bilmem…Ama olsa da fark etmez artık..Ne kadar yaşayacağımı Yaradandan başkası bilemez…Bu yüzden düşünce sistemimi değiştirdim.Hayatımın her anını, aldığım her nefesi, sevdiklerimle beraber geçirdiğim her anın değerini bilerek yaşayacağım.Canımı yakmak isteyecekler belki, çizdiğim yoldan, hayallerimden döndürmeye çalışacaklar, umutlarımın katili olmaya çalışacaklar, tökezletecekler, engeller yıkacaklar önüme sonsuz…Ama ben orta sondayken bir hocamın söylediği ve aklımdan hiçbir zaman çıkmamış bir sözü tekrarlayacağım içimden:”Üşenmeyeceğim, Ertelemeyeceğim, Vazgeçmeyeceğim…”

Eski bir tapınak yazıtında dediği gibi:”Tüm pisliğine ve kalleşliğine rağmen dünya insanoğlunun biricik güzel mekanıdır.”…..

Not:Bahsetmiş olduğum bu eski tapınak yazıtının (Anadolu) İ.Ö.9.yüzyıla ait olduğu sanılıyor.