Felluce katliamını da bilgisayar oyunu yapabildiler!

Son zamanlarda duyduğum en aşağılık girişimlerden biri bu. Kapitalist girişim mi, emperyalist girişim mi, yoksa insanlıktan uzak girişim mi demek gerekir, tam emin değilim.

Bir ABD firması olan Atomic Games Mayıs ayında piyasaya bir oyun çıkarmayı tasarlıyordu. İsmi "Felluce'de Altı Gün" dü. Oyun söylenene göre olabilecek en gerçekçi biçimde, Amerikan ordusunun 2004 yılında başlattığı ve kendi deyimleriyle Vietnam'dan sonraki en büyük karar operasyonunu olarak nitelediği Felluce saldırısında Deniz Piyadeleri'nin "altı günlük hayatta kalma mücadelesi" ni anlatacaktı.

"Altı günlük hayatta kalma" mücadelesi deyip idealize ettikleri şey aslında Vietnam'dan bu yana insanlığın gördüğü en büyük katliamlardan biriydi ve Amerikan firması gerçekte bu katliamın oyununu yapacaktı.

İşin hoş (!) taraflarından biri de bu büyük zaferi (!) oyun yapma önerisinin operasyonlarda görev almış Amerikan askerlerinden gelmesiydi.

10 bin askerin katıldığı, kadınların ve çocukların şehir dışına çıkmaya zorlandığı, erkeklerin ayrım yapılmaksızın ev ev aranarak kurşun yağmuruna tutulduğu, türlü kimyasal silahın kullanıldığı tarihin en aşağılık katliamlarından biri bu askerlere çok şerefli gözükmüş olacak ki Amerika’ya dönen bazı askerler kendi tecrübelerini paylaşarak bu operasyonunun bilgisayar üzerinde canlandırılmasını rica edebilmişlerdi.

Bu oyun şimdilik ertelenmiş durumda.

İşi haber yapan kısım da bu.

Böyle bir oyun olduğunun ve piyasaya çıkacağının duyurulmasının ardından İngiltere ve Amerika'da bazı karşı çıkışlar da görüldü. Özellikle İngiltere merkezli Stop the War Coalition (Savaşı Durdur Koalisyonu) girişime sert tepki gösterdi. Koalisyonun yetkililerinden David Wilson, tepkisini şu şekilde getirdi:

“Sırp askeri kesiminin Srebrenitsa’da gerçekleştirdikleri katliamı PlayStation’da görme arzusu gibi Amerikan ordusunun da bu savaşı bir oyuna çevirmek isteyeceklerinden emindim. Felluce tarihte korkunç bir zaman kesimini andırıyor. Iraklıların buna ne diyeceklerini bilmek isterdim.”

ABD’nin üç hafta kuşatma altında tutarak resmi rakamlara göre 700 gerçekte ise bundan çok daha fazla insanın öllümüne yol açtığı Felluce operasyonu sırasında bölgede serbest olarak çalışan iki gazeteciden biri olan El Cezire Kameramanı Laith Muştak firmanın nasıl bir tarihin üzerine kapitalizm inşa etmek istediğini açıkça anlatan şu sözleri söyledi:

“Televizyon ekranlarında gördüğünüz şey, olanların sadece onda biriydi. Ve herhangi bir insan o görüntü ve resimleri gördüğünde televizyon kanalını değiştirirdi. Fakat biz o olayların tam ortasındaydık. O olayların kokusunu kokladık, gördük, hissettik ve her şeye dokunduk. Cesetlere dokunabiliyorduk, fakat televizyon kanalını değiştiremiyorduk. Çünkü kanalın kendisi zaten bizdik. Felluce’yi her hatırladığımda oranın kokusu geliyor burnuma. O kokuyu düşünüyorum ve bu koku beni çılgına döndürüyor. Cesetlerin üzerinde bir çeşit sarı renkli sıvı vardı. Bu sıvının kokusu çok rahatsız ediciydi. Burnunuzu yakıyordu ve artık bir şey yiyemiyordunuz. O görüntüleri de hafızanızdan silemiyorsunuz. Çünkü her gün aynı tabloya şahit oluyorsunuz. Patlama, ölüm, patlama, ölüm ve yine ölüm.”

Amerikalıların oyuna tepki gösteren kesimi genellikle bitmemiş bir savaşı oyun haline getirmenin operasyonda ölen Amerikan askerlerinin anısına saygısızlık olacağı üzerinde durdu (bu tepkiler telefonlu e-posta'lı hayli çokmuş). Bazı kesimler savaş gibi ciddi bir olgunun çocukların önüne meze olarak sunulmasına dair eleştiriler yaptılar. Fakat bunlar elbette yetersizdi. Ben bu oyunun er geç piyasaya sürüleceğinden eminim. Kalbur üstü bir oyun olursa diğer tüm Amerikan menşeli ciddi bilgisayar oyunları gibi bizim çocuklarımız tarafından dahi İstanbul'dan Anadolu'ya bol bol oynanacağına, Anadolu'daki küçük Mehmet'in internet kafede kimin tarafında olduğunu bilmeden sevinerek Iraklı öldürmesine neden olacağından eminim. Benim Amerika'daki ve İngiltere'deki insanlardan hala insanım diye geçinmek istiyorlarsa istediğim, bu oyunların, bu tarz aşağılık oyunların yapımını, oynanmasını kanunlarında ve daha önemlisi gönüllerinde sonsuza dek men etmeleridir. Cılız tepkiler, bir iki aykırı ses ve sonra hoppa piyasa, bu karşı çıkışın hakkı değildir.

Bu tür bir olguyu ele alırken, meselenin esasen kapitalizmde, onun sisteminde ve yarattığı insan tipinde olduğunu hatırlatmakta fayda görüyorum. Çünkü bu düzlemde ele alınmayan karşı çıkışlar sloganvari fikir kırıntılarından öteye geçemeycektir.

Eğer Japonya, İran, Türkiye, İtalya, Yunanistan, en antipatiğinden en masum görünüşlüsüne, herhangi bir ülkeyle bir savaşa girse, o savaş içinde Felluce'vari altı gün yaşansa bu ülkelerin kapitalist toplum düzeni ve medya ağının büyük bölümü emin olmak gerekir ki bu altı günü yine ondan oyun çıkarmaya hazır bir haklılık psikolojisinde algılayacak ve kitlelere öyle algılatacaktır. "Ama bu katliamdı!" diyenlerin gür çıkması gereken sesi yine cılız kalacaktır.

Acı gerçek, kapitalist sisteme ve onun milliyetçilik ölçülerine tapan hemen bütün dünya güçlerinin bugün içlerinde nice Atomic Games'ler ve "Hadi şu Iraklıları nasıl hallettiğimizin oyununu yapalım" diyecek insanlar barındırdığıdır.