Fena çok fena

bir kuş uçar gökyüzünde süzülür
bir çocuk bütün oyunlara yazılır
bir gül kokar tüm çiçekler ezilir

bir tel kopar ahenk ebediyen kesilir


yüzünü görmem
yerini sormam
elini tutmam oyy oyy
seni hiç unutmam

tenine değmem
sesini duymam
adını koymam oyy oyy
sana hiç doymam

Ne kadar hüzünlü bir şarkı. Ezgi’nin Günlüğü söylüyordu. Şarkıyı ilk duyduğumda çok etkilenmiştim. Hala da en sevdiklerim arasında.

Hele de çiçeklerin ezilmesi, bir telin kopup ahengin ebediyen kesilmesi yok mu… Fena çok fena…

Şarkının sözleri ne amaçla yazıldı bilemem tabi ama sanki platonik bir aşkı andırıyor. Kavuşulmayan özlenen bir sevgili gibi.

Ya da özlenen bir hayat… kimbilir…