Fukara Türklüğüm – Bozkurt’um, Turan’ım

Kızılay Başkanı demiş ki, “Türk satmadığı için, maden suyu şişelerinden ‘Türk’ü kaldırdık.” Eskiden “Türk Kızılayı” adıyla satılan o maden suyu, şimdi sadece “Kızılay” adıyla satılıyor.

Biz ırkçı, kafatasçı falan değiliz. Lâkin mazimizi, dünyanın her yerindeki akrabalarımızı, kültürümüzü, bizi biz yapan değerleri seviyoruz.

Türk, Bozkurt, Turan kelimeleri bize heyecan veriyor. Duygulandırıyor. Bazen coşturuyor.

TÜRKiye’nin bütün imkân ve nimetlerinden, hepimiz gibi, alabildiğine yararlanan, konfor içinde yaşayan Kızılay Başkanı’nın Türk kavramına yaklaşımı yukarıdaki gibi… Öylesi var…

Şöylesi de var:

“1947 sonbaharında Paris’te Sen nehri kıyısında bir ceset bulunmuştur. Üstünden çıkan evraktan Kırımlı bir Türk olduğu, İkinci Dünya Savaşı’nın badirelerine kapılarak yurdunu kaybettiği; savaş sonunda Paris’te kaldığı ve çok fakir bir hayat sürdüğü anlaşılmıştır. Aşağıdaki şiir onun cebinden çıkmıştır(Kısaltarak alıyorum, HC):

PARİS AKŞAMLARI

Uzaklarda yurdum, buradan çok uzak…

İsterim ki her an anayurdumda,

Dağları dumanlı, yaslı Kırım’da,

Duvarda mavzer ve KUR’AN olan

Bir bakır sinili sofra başında,

İftar beklenilsin, dua edilsin,

Ve sessiz sedasız yemek yenilsin.

Semaver kaynarken ocak başında,

Dünya Türklüğünden, Türk tarihinden

BOZKURT’tan, TURAN’dan söz etse dedem,

Sonra Türklük için eylese niyaz,

Gözlerinden akan yaşını görsem.

Düşerim yollara akşamüstleri,

Hep böyle çaresiz yıllardan beri,

Her an heyecanlı, gözlerimde yaş,

Görmek ümidiyle bir Türk, bir dildaş,

Dolaşırım Paris caddelerini,

Yorgun akan SEN’i, köprülerini…

Bir karakış vakti SEN kıyısında,

Kafamın içinde Türklük ülküsü,

Ruhumu kavuran özyurt hasreti,

Böyle göçeceğim ebediyete.

Donmuş cesedimi bulup çöpçüler

Defnetmek üzere götürecekler…

Kimim ben ve neyim, ne bilecekler.

Buğra ALPGİRAY” (Türk Edebiyatı Dergisi, Ağustos 1995)

x   x   x

Bu mısralarda ruh ve his tellerime en çok dokunan; Türkiye dışından bir Kırım Türk’ünün, anayurdundan binlerce kilometre ve yıllarca uzakta,

Fakr-u zaruret ve sefalet içindeyken BOZKURT’u, TURAN’ı düşünmesi, “Türklük ülküsü”nden söz etmesi oldu.

Gelin de hüzünlenmeyin,

Gelin de içlenmeyin,

Gelin de coşmayın, coşkunuz gözlerinizden taşmasın!

Gelin de Türklüğün asaletine, büyüklüğüne, sonsuzluğuna inanmayın!