Galatasaraylı utanmayı da bilir!

Ga latasaraylı olmak demek, adam olmak demektir. Eğer yaşadığınız yerde, etrafınızda, medyada veya herhangi bir mekânda bunun aksini görüyorsanız, o kişi “Galatasaraylı” değil, Galatasaraylı olmanın asil ruhunu hissedememiş, Galatasaraylı olmayı anlayamamış ve bu yüksek duygunun farkına varamamış, Galatasaray'ı tuttuğunu sanan ama gerçekte “bir takımı tutmakta olan” bir fanatiktir. Tuttuğu takımın sadece galip gelmesi önemlidir onlar için, galibiyetin verdiği mutluluğu hiçbir şey veremez onlara.. Ne centilmenlik ne asalet ne de tarih. Oysa Galatasaraylı olmak duygusu bambaşka bir asalettir. Tarihten gelir; "Türk olmayan takımları yenmek" olan kuruluş amacından gelir; Galatasaray adının, yaptığı ilk maçta Rum ekibini 2-0 yenerken doğmasından gelir; yut dışında galibiyet alan ilk Türk Takımı olmasından gelir; Metin Oktay’lardan, Baba Gündüz’lerden gelir. Galatasaraylı olmanın verdiği keyif, dünya sıralamasında 1. sıraya yükselen ilk ve tek Türk Takımı olmasından; Balkanlar'da UEFA Kupasını kazanan başka bir takım yokken bu kupayı kazanmış bir takımın taraftarı olarak, hayallerine bile bu kupayı koyamayanların varlığını bilmekten gelir.

GALATASARAYLILAR UYUMAYIN!

Galatasaraylı olmak, günlük başarı ya da başarısızlıklara saplanmak demek değildir. Galatasaraylılık ruhu bambaşkadır, mahalle futbolu kültürünün ürünleri bu ruhu anlayamaz! Onlar için bir maçı kazanmak her şey, kaybetmek küfretmektir. Galatasaraylı, eğer yenilirse bunun da sporun bir parçası olduğunu bilir ve mücadelesini meşru zeminde ve sahalarda yürütür. Galatasaraylı, Galatasaray’ına güvenir, yenildiği bir maçtan hemen sonraki hafta tribünleri hıncahınç doldurur. Galatasaraylı asildir, centilmendir, kendisini yenen takımları maç bitiminde alkışlamasını bilir.

Galatasaray’da oynayan sporcu da Galatasaraylı olmak zorundadır. Galatasaray’da oynuyor olmak, Galatasaraylı olmak, yani o asil ruha sahip olmak demektir. Faul yaptığında rakibini yerden kaldırmaktır Galatasaraylı olmak. Galatasaraylı oyuncu mahalle kabadayısı değildir, kendisine teslim edilen formanın asaletini düşürmez. Galatasaraylı oyuncu, “topçu” değil, “sporcudur”. Galatasaraylı oyuncu, sahadan tribünlerdeki şanlı Galatasaraylılara baktığında onları bir sanatçının imza istemek için birbirini ezen fanatikleri gibi gören değil; onların tezahüratlarıyla tüyleri diken diken olan, onların kendilerinden önce var olduğunun ve sonra da var olacağının farkında olan, onların sevgisine layık olmak için varını yoğunu ortaya koyan ve onların önünde saygıyla eğilendir.

Galatasaray''a gönül verenler: Ne dersiniz, siz de "Galatasaraylı" mısınız?

Tüm Galatasaraylılar için yazdığım bu ruhun kaybolmaya yüz tutmasındaki baş suçlu Adnan Polat'tır. Taraftarlara sadece birinciliğin başarı olduğunu aşılayan demeçleri, başkandan çok futbol şubesi sorumlusu gibi davranması, amigo kokan söylevleridir.

Bugün basketbol şubesinde yaşanan rezaletten dolayı bir Galatasaraylı olarak utanç duyuyorum! Bu olayda beni mutlu eden nokta; sorumlular için bahane aramak veya dikkatleri başka yönlere çekecek kamuoyu duyuruları (ercan saatçi olayı gibi) yapmak yerine, zaman geçirmeden kamuoyundan özür dilenmesi, sorumluların Galatasaray ile ilişiklerinin derhal kesilmesi ve basketbol şube sorumlusu Yiğit Şardan'ın istifa etmesi olmuştur. Galatasaray Spor Kulübü gereğini yapmıştır, kıvırmamıştır ancak eksik kalmıştır. Basketbol takımı ligden çekilmelidir.

Günümüzün iletişim şartlarında ve özel bir maçta bunu yapmanın hangi akla hizmet olduğunu anlamak mümkün değildir! Buna sahtekarlık bile denemez.. Allah aşkına, buna ne deneceğini siz çok iyi anladınız. (Yazınca haklı olarak yayınlamıyorlar)

Son söz: Biz Galatasaraylılar utanmayı da biliriz. Bunu bilmeyenler de var.

NE MUTLU "GALATASARAYLI" OLANA!