Gazen Gevreği...

Bu kentte doğdum ben, içinden “nehir” geçen; Adana da…

Yıllar geçmiş ne kötü!

Unutulmaz dediğim tüm duygularım “küllenmiş” bile…

***

Mevsimler çok hızlı geçiyor ama bu kentte “yaz” hiç eksik olmaz…

Çoktandır unutulmuş buluşmadır “kışın adı”

Her sabah biriyle buluşacakmış gibi uyanmak için uyanılır bu kentte…

***

Yarına çıkmam korkusu “yoktur…”

***

Tek sorun bu kentin “aynaları” çok acımasızdır, şak diye vurur yüzünüze;

Terkedilişlerinizi,

Acılarınızı, özlemlerinizi, uçsuz bucaksız yalnızlığınızı…

***

Özlemeyi “öğrendiğim” yerdir burası…

***  

Artık takvim yaprakları gibiyim; giderek azalıyorum…

Her gün “bir eksiliyorum”

Kendi “perdem de “ yazılmış ne varsa onu oynuyorum…

***

Elimde ne olursa olsun, artık oflayarak yürüyorum, çoğu zaman kalabalıklar arasında

Ve cehennem sıcaklarında…

Kalabalık ama o kadar; kimseyi tanımıyorum onlar da beni…

***

Kimi zaman kaldırımın kenarın çöküyorum, kimi zaman kaldırım banklarına,

Yürümekten midir bilmiyorum; acıkıyorum!

Gözlerim onu arıyor, kokusu burnumda; “gazen gevreği”

***

Kibarcası “ Simit!”

***

Canım çekiyor, kalkıyorum oturduğum yerden, en yakın “simitçiye”

Dört bazen beş adet alıyorum…

Ah diyorum yanında bir “çay” olsa, demli, yanın da “beyaz peynir…”

***  

Koşar adımlarla eve gidiyorum,

Kapıyı çalıyorum “sen mi geldin” diye soruyor bizimkisi, parola sorar gibi,

Neyse ki parola elimde; gazen gevreği…

***

Elimde simitler giriyorum, muhterem eşim görür görmez; yine mi diyor…

“Gazen gevreği…”

Nereden bilsin çay ve simidin “yalnızlığımı” paylaştığını, bilse “kıskanır” biliyorum…

***

Ne fayda…

***

Yudumladığım her çay da, ısırdığım her lokma da; bir dakika bir saat, bir saat bir gün, bir gün bir ay, bir ay ise bir yıl gibi geliyor bana…

O yüzden iyi anlaşıyorum, “çay ve gazen gevreğiyle” avutuyorum kendimi…

***

Diniyor acılar, bitiyor tuzlu gözyaşları, unutuluyor “aşklar”

***   

Bazen de içim kararıyor,

Ne yediğim gazen gevreğinden ne içtiğim “çaydan” tat alamıyorum…

Uyuduğum uykunun bile anlamı kalmamış…

***

Yıllar geçmiş;  mevsim “sonbahar”

***

Hiç inanmazdım bir gün kendi kendime konuşacağıma, nereden bilirdim ki, zamanın merdiven basamakları gibi tükeneceğini…  

Durmadan bıkmadan korkmadan usanmadan çıktım o merdivenleri

Şimdi “iniyorum…”

***

Günleriniz “gazen gevreği” tadında “çay” sıcaklığında olsun, yüzünüz

Şansınız ve bahtınız hep gülsün efendim…

Erdoğan ÖZGENÇ

Adana 11.11.2015 12.30