Gazeteci olmak..

Türkiyede diyorum. Çünkü bir tek gazeteci bu ülkede gerçekten hakkını alıp da gerçek muamele görmüyor. Diğer ülkelere bakıyorum da insan gibi davranılıyor. Ama ülkede kafada kırılan makinalar yerlerde parçalanan fotoğraf makinaları ve kırılan ümitler. Herkes sevdiği işi yapmıyor mesela. Bu yüzden gazeteciler halen ''MEKTEPLİ'' diye alay görüyor. Ama sektörde alaylılar el koymuş gibi. Soruyorsun ''Abi hangi iletişim fakültesinden mezunsun'' diye, cevap yapıştırıyor ''Ne üniversitesi kardeş'' ? Kardeş diyor bide. Samimiyete. Hem sen gel okuyanların hakkını ye sırf ekonomik gücün elinde olsun diye hem de dalga geçer gibi ne üniversitesi de. Yok paşam biz okuyalım sen ekmek ye . Yok ya, başkaaa..

İşte hem üniversite yok hem bilgiçlik taslamaları var. Yok efendim üniversite neymiş gel çırak olarak çalış işe hakim ol. He babam he. gelelim de eğitimsiz iş yapalım sonrada siz bizi yargılayın. Önce seveceğin işin üniversitesini oku. Ha  üniversite okumazsın eyvallah bişey demem. Ama mutlaka başarılı olacağın alan buymuş gibi davranma.

Çocukluktan empoze ediliyor.

OKU.

PARA KAZANACAĞIN İŞ YAP.

Bİ ALTINDAKİNİ EZ.

ASLA KİMSENİN BAŞARILI OLMASINA FIRSAT VERME.

He sen öyle yap sonra da kibirinden öl. Öl yani sen bu kadar şeyi benim gibi gazeteci adayına yakıştırırsan bende direk öl derim beni bağlamaz yani.

Şimdi çekin o ilgisiz elerinizi benim işimden. Fırsat verin de tarafsız ve doğru haber yapalım. Kendi ideolojileriniz ve ekonomik kaygılarınızı kendinize saklayın..

BİZİ RAHAT BIRAKIN..