Geç-kal-ma, kalmalarda...

Eğdim ben onu, o dümdüzdü...
Büktüm ben onu, o dost doruydu..
Törpüledim ben onu, kendi ellerimle incelttim...

Gün oldu besledim ben onu, haddini aşacak kadar...
Gün oldu gördüm ki koptu kopacak, çektim onu ben kendim uzattım...

Bir hamurdur aşk; istediğin ne ise, onun şekline sen ellerinle büründürürsün...
İstediğin kadar un, istediğin kadar suyu katar dilediğince ve dilediğin kadar yoğurursun...

O yüzdendir ya, her elin hamuru ayrı...
O yüzden ya, her elden çıkan hamur kendine başka...
İşte bundandır ya, her aşkın tadı kendine has ve özel...

Aynı elde olsa onu yoğuran; ayrı zamanda ayrı sıcaklıkta ya o el... işte bundan ya o çıkan hamurda sadece o an ki size özel...Tadı farklı bir öncekinden, kıvamı başka bir diğerinden...nasıl olmasın ki; ben başkayım bir önceki benden...

Değişim değişmeyen yegane şeyken...
Ben değişime uğrayıp; eğilir büyülür, incelir uzarken...
Aşk nasıl aynı olsun ki...
Ben değişirken benim aşık olduğum nasıl aynı kalsın ki o zaman...

İstek ve ihtiyaçlarımızı belirleyen bulunduğumuz basamaksa eğer; seçimlerimiz nasl aynı kalacak o zaman..
Birinci basamağın görüş alanı bir sonrakinden doğası gereği darsa, ikiye çıktığımda üçün manzarası bana uzaksa...
Dördü bilmeden, üç benim son durağım demek ne kadar doğru olurdu o zaman?..

Düşünüyorum da, zaman zaman "bu son" dediğim her olayda bir sonrakinde bir son olmadığı anlatıldı bana...
"Son defa sevdim, bu kadar ötesi olamaz" dememeyi öğrenen kadar bir söz etmemeli diyebiliyorsam o zaman... Yaklaştım susmalara diyorum ki o zaman ne mutlu bana...

Belkide sözle etiketlemek, yargılayıp dört duvar arasına sıkıştırılmış o dar kalıba koymak yerine tüm o düşüncelerimizi; değişime açık ve teslim olmak önümüzdeki bir sonraki basamak olmalı...

Sorarsanız "olacak mı bir durak?" diye bana....
Her "dur "aslında bir durak...Ancak yine de bilmeliyiz ki; soluklanmak içindir her durak...

Ardından bakacağız ki önümüzde yeniden bir basamak...sonra bir yenisi, bir basamak bir tane daha...
Taa ki gökkubeye varana, taa ki ona ulaşana kadar...

Ben hayat yolunda geç kalmalara inanmam...
"Geç kaldım deme" derim kendime... bu sadece bir basamak, ikinci adıma kadar geçilmesi gereken bir durak..

"Geç kaldım deme "dedim yine geçende kendime...
Başla hemen koşmaya...
Bir otobüsün ardı sıra osun istersen, ama neşeyle...
Yahut bir kedi olsun kovala...
Yakala...
Yahut yakalamasan da; geç..
"Kalma"
Kalma yeter, kalmalarda...
Birde unutmadan; doğru merdiveni sen sen ol yasla anlış duvara dayama..

Sevgi ve ışıkla,
Ayna

06.12.2007