Geç kalmak

Heyecanla başlar o ilk haber, mutluluğun ilk adımıdır her zaman, ana rahmine düşen yaşam. Nice hayaller kurarız o yaşama dair, kendimiz yaşayacakmışız gibi. Sonra büyüdükçe yaşam anneni karnında, yüreğimizde de büyür yaşam. Bir gün çıka gelir dünyamıza minicik elleriyle. O bizim ölümsüzlüğümüzdür, sonsuzluğumuzdur. Minicik bedeniyle dokunur dünyamıza, mutluluk heyecan getirir, düşlerimizi tazeler hayata dair. Umutlarımız yeşerir yeniden.

Sonra uykusuz geceler olur, iş dönüşü baş belamızdır, yemeyen içmeyen hasta olan hep odur. Başlarız şikayetlere. Yaramazlık onda, söz dinlemeyen o, kırıp döken o. Ergenlik gençlik bunalımı o, Okulu kıran, haylaz sorumsuzdur hep. Her zaman sorundur bitmek tükenmek bilmeyen. Geçim derdi içindeyken bile umursamayan....

Bir gün gelir bir kuş gibi uçar özgürlüğe. İşte o andır yıkıldığımız an. Hiç zamanımız olmamıştı sevmeye, okşamayı, öpmeye doyasıya hiç ama hiç olmamıştı. Şimdi çok uzaklarda kaldı o günler, dokunmak için dünyaları veririz nafile...

Ahlar vahlar nafile artık. Geç kalan hep bizi oysa, yaşanmamış hayatlarımızı onlardan istedik. Yaşanmamış aşkları onlardan istedik, başaramadığımız hayalleri onlara havale ettik. Kısaca neyi başaramadıysak çocuklarımızdan istedik. sonra hayal kırıklığı umutsuzluk, yakınmalar. oysa ne çok yaşanacak vardı, yapacak ne çok şeyimiz vardı. Hepsi gerilerde kaldı. İş dönüşü hiç ayıracak zamanımız yoktu, şimdilerde ne çok zamanımız var oysa.

Bu hayat çocuklarımızın hayatı oysa, onlar dolu dolu yaşamalı hayatı, biz dolu dolu yaşamalıyız çocuklarımızı. işte o zaman başarırız mutlu olmayı.

Her çocuk yeni bir armağandır bize ve yeni bir hayattır. Bırakalım yaşasınlar kendi hayatlarını, hayallerini...

Bizde hep çocuk kalalım, yaşatmak için çocukluklarını, çocuklarımıza....