Geç olmadan...

İnsanlar neden sevginin değerini bilemez diye sordum ona. Bana yanıtı bilemiyorum oldu. Tekrar sordum ona neden diye. Anlamsız bakışlarıyla neden böyle bir soru üzerinde yoğunlaşıyoruz ki. biz birbirimizi seviyoruz. insanlar anlamazsa anlamasın dedi ve geçiştirdi. Evet seviyorduk birbirimizi. Ama ya biterse bu büyük aşk? Ya hayat bizede acımasız davranırsa? Varsayımlar kafamın içindeki tüm hücrelerimi yiyip bitiriyordu...

Ne ilişkiler vardı oysa... Birbirini seven kaç insan vardı boş sokaklarda. Belki hiç tanımadıkları aşkları vardı geçtikleri sokakalarda. Ama değerini bilemediğimiz için yıprattığımız ilişkiler. En büyük acı ise karşımızdaki insanı çok severken kaybettiğimizde duyduğumuz pişmanlık. Ve gururumuzun arkasına sığınıp kaçırdığımız hayatımız...

İşte acımasız olan hayat değil. Biziz. Kendi kaderimizi, kendi hayat yolumuzu çizen biziz. Ama bunu kendimize itiraf edemeden zehir ediyoruz hayatı da ilişkilerimizide. Şarkıdaki gibi ' masum değiliz hiçbirimiz'.

Neden herşeye rağmen karşımızdakini affedemiyoruz? Neden bir an olsun gurumuzu karşımıza alıp ona tüm içtenliğimizle seni seviyorum diyemiyoruz?

Hiç birşey için geç kalınmamalı. O anı yaşamalıyız. Her ne yapmış olursa olsun ona bir kez daha sımsıkı sarılın. Bir kez daha gözlerinin içine bakın. Kaybettiğinizde bunları o kadar özleyeceksiniz ki....

Çok daha geç olmadan sadece sesini duymak için bile olsa arayın. Birşeyleri bahane edip görüşün. Gözlerinin içine bakın. Kimselerin bakışlarına aldırmadan sarılın ona, öpün... Yarın ya da başka bir gün değil bugün... Yarın inanın çok gec oluyor.

Kolay mıdır bir ilşkiyi bitti deyip bitirmek?


(Burcu Akmızrak)