Şu anda sana en iyi gelen şey susmak...

Bazen biri çıkar karşına. O'nu ilk gördüğün anda bu O dersin, yıllardır beklediğim cebinde yıldızlarıyla, gülüşleriyle gelen adam, işte O... Tam karşımda. Dolu dizgin yaşarsın, her saniyenin tadını çıkarırsın, her nefes alışın bir bayramdır. Düşünmezsin hiçbir şeyi, hayat o yaşadığındır, deniz daha bir denizdir daha bir mavi, çiçekler renk cümbüşüdür, ebruli bir resim çizerler, daha güzel kokarlar...

Sonra birden ne olduğunu anlamazsın, büyük bir özenle kurmuş olduğun kağıttan kule bir anda yıkılır. Bir anda kendini yalnızlığınla baş başa bulursun. İçinde bir yerlerde bir sızı vardır nedenini bildiğin ama kelimelere bir türlü dökemediğin, nefes alırken zorlanırsın...yemek yerken, su içerken her daim aklındadır yaşadıkların hayat akıp giderken. Kararıverir dünya, güneş doğmaz, yıldızlar parlamaz. Sanki seninle beraber her şey yıkılmıştır. İnsanlar gülmez, çiçekler açmaz olmuştur. Dönersin içine ve söylemeye başlarsın “aslında başından beri biliyordun, bile bile attın kendini bu kör kuyulara, o an ki mutluluğu değişmem hiçbir şeye derken biliyordun, her bitişin bitmeyecek eksilmelerinin olduğunu...”

Sonra derin bir sessizlikte boğulmak istersin. Konuşmak incitir, yorar, yüreğin daralır... Sessiz bir çığlık sanki avazın çıktığınca bağırırsın ama kimse hiç kimse, sen bile duymazsın. Konuştukça kızarsın kendine, kabul etmişindir her şeyi, bu kadar kısa zamanda ne oldu dersin, nasıl sevdin böyle, oysa bilirsin ta derinden senin içini acıtan hiç gelmeyendir...

Doğru zamanı beklemeye devam edersin, bitmeyen ve yorgun umutla. Her şey saçma gelirken, şu anda sana en iyi gelen şey susmaktır...