Gecenin kabusu

Uzun zamandır sinir harbi içindeyim. İş değiştirmişim, keyfim yok, kimseyi tanımıyorum (hatta tanışmak bile istemiyorum), kimseyi sevmiyorum, eğitimde üşütüp bronşit olmuşum, falan filan. Yani berbat bir haldeyim. Sabahları binbir zorlukla kalkıyorum. Yataktan adeta sürünerek çıkıyorum. Yüzümü yıkayıp, üstümü giyinip işe gidiyorum. Akşam geliyorum. Üstümü çıkarıp, makyajımı temizleyip hemen yatıyorum. Neden olduğunu anlayamıyorum sürekli hastayım ve bronşitim geçmek bilmiyor. İsyanlar içindeyim fakat sesim soluğum çıkmıyor bıraksalar gün boyu hatta yüzyıl uyuyacağım. Öyle bir durumdayım ki, sırf günlerce uyumak için izin almayı bile düşünüyorum.

Yaklaşık 6 ay önceydi. Bu ruh hali içinde her zamanki gibi erkenden yattım. Özellikle tv-yi kapattıktan sonra alt daireden gelen seslerle irkildim. 3 oda, 1 salon, mutfak, banyo, ve antreden oluşan evden siz deyin 30, ben diyeyim 50 kişilik bir ses ordusu yattığım odanın içine hücum ettim. Önce ne olduğunu anlamadım. Biraz sakinleşip dinleyince; anne-baba ve 3 çocuktan oluşan aileye bir çift ve 2 çocukları ile bir çiftin daha misafirliğe geldiğini anladım.

Bir ara erkeklerin ne konuştuğunu gayet net dinledim. Bir konu hakkında tartışıyorlardı. Birinin söylediği bir fikri diğeri kabul etmiyordu. Yüksek sesle hararetli bir şekilde bağırarak tartışıp arada bir gülüyorlardı.Neyse dedim saat erken sayılır nasıl olsa 24:00 bilemedin 13:00 gibi kalkarlar. Hafiften uyku bastırdı. Sevindim, şimdi bir güzel uyurum hiçbir şey duymam diye.Saate baktığımda 23:00dı.Mutluluk içinde gözlerimi kapadım.Gür ve şen bir kadın kahkahasının kulaklarımda çınlamasıyla yerimden sıçramam bir oldu.Sürekli gülüşmeler ve konuşmalar arasında bir sağa, bir sola dönüp durmuştum.Cebimi yastığın altından alıp saatine baktım 13:05.biraz yatağın içinde oturup ne yapmam gerektiğini düşündüm.Seslerden anladığım kadarıyla (zaten anlamamaya imkan yoktu.Çünkü sanki benim yattığım odada hemde bu kadar sesli konuşuyorlardı) bir çift bizim binadan, diğer çift ise dışarıdandı.bunlar bizim hepimizin çalıştığını, sabah erkenden kalkmak zorunda olduğumuzu biliyorlardı.Büyük ihtimalle 13:30 gibi kalkarlardı.Ben boşuna moralimi bozmayıp en iyisi uykum açılmadan yatmalıydım ve öyle yaptım.

Fakat uyumak ne mümkün!!!Sesler bir azalıp bir çoğalıyor.Erkek seslerine kadın sesleri karışıyor. Kahkahalar her yanı gece atılan havai fişek gibi yıldızlandırıyor. Eski türk filmlerindeki kötü kadınların ucuz gösterileri gibi kalıyor.Çocuk ağlamaları kulak tırmalıyor.İşin ilginci ise şu:bizim ev kalabalıktır.Örneğin 3 oda ve salon dolu.Yani her odada yatan var. Kimsenin çıtı çıkmıyor. Sanıyorum herkes uyuyor. büyük ihtimalle benim zaten sinirlerim bozuk olduğu için bu sesler bende gıcık yaptı.''Ya Rabbi sen sabır ver''deyip tekrar yatıyorum.Yatıyorum fakat uyumak ne mümkün.Sesler arasında debelenip duruyorum.Kafamı yastığa bastırıyorum, yorganı nerdeyse kafama doluyorum.Uyumanın imkanı yok.Daha doğrusu kabuslar içinde debelenip duruyorum.En sonunda tekrar saate bakıyorum 14:30.Yani bu saatten sonrada yatarlar artık diyorum. Ne yani sabaha kadar mı oturacak bunlar? Sabah kalktığım saatte gidip zillerini çalmayı düşünüyorum.Bir ara aşağıya inip kapılarına dikilmeyi bile düşünüyorum. Komşular ya ayıp olmasın diyorum.

Bu debelenme ve kabuslar, kahkahalar arasında en son saate baktığımda saat 15:40dı.Kaçta uyuduğumu hatırlamıyorum.Sabah kalktığımda dayak yemiş gibiydim.Bütün gün iş yerinde uyukladım ve kahve fincanı elimden düşmedi.En ilginç olanı ise; akşam eve geldiğimde herkes benim gibiydi.Kimse uyuyamamıştı ve herkes birbirini uyuyor sandığı için sesini çıkarmamıştı.
Tabi ben o sinirle yöneticiye çıktım ve şikayet edip uyarmasını istedim.Sonuç ne diyeceksiniz?Çok merak etmeyin bence çünkü şikayetçi ben olduğum için kötü ve geçimsiz ilan edildim. Ne harika bir gece ve harika bir sonuç değil mi?Tabiki bu gürültülerin dozu sürekli arttı. En sonunda alt kattaki kiracı taşındı da bizde kurtulduk.