Geçip Giden...

"Geçer" dedi.
"Geçmeyen ne var ki zaten. Bir nefeste geçip gider hem de... Hayat gibi bulur bir yolunu. Tamamlar kendini bir şekilde. Ve devam edersin kaldığın yerden... Bir bakarsın hiç olmamışcasına silinmiş izi. Su gibi. Akar gider..."

Geçti.
Her iç çekişte boğulur gibi. Nefessiz...

Bir gün kara bir gün beyaz. Bazen günyüzüne emanet edip kendini, bazen gecelerde kaybolup giderek. Her gün başka bir bahaneye sığınarak geçti. Her sığınışında yine kendi yalnızlığına geri dönerek. Sevdiğin şarkıları tutarak geçti, sevmediklerindense nefret ederek...

Aynalardan başka yüzlere bakar gibi geçti. Başka yüzlerden kendini sakınıp saklar gibi. Sen sadece kendi içine çakan şimşektin oysa, yağamayan yağmur. Aniden bastıran kara kış, soğuk, kıyamet. Elini uzatıp da açamadığın, dönüp de arkanı kapatamadığın bir kapı aralığında geçti üşüyerek. Son-du bahar. Tekrar gelmedi.

Baka baka geçti avuçlarından kayıp gidenlere. Susa susa geçti kendine, ona, hayata, bildiklerine, bilmediklerine...Tutamadıklarına yana yana geçti. Tutulmayanlara sorgusuz sualsiz...İzini bıraka biraka, ağır ağır geçip de gidiverdi işte. İçine işlenenleri kimse bilmedi...

Bu kadar kolay mıydı diye sordu biri günün birinde. Kolaymış dedin. Hepsi hepsi bir göz yanılsamasıymış aslında. Sadece bir dil sürçmesiymiş. Bir yanlışlık olmuş mesela. Doğrusu kimmiş, nasılmış, nerdeymiş bilinmeyen. Gözünü kapatıp da gerçeklere, yalanlara sustuğunda geçiverdi...

Dilinin ucunda zamansız bir şarkı asılı kaldı sadece. Sözleri unutulmuş. Kimliksiz...