Gelin olmak...

Akşam olmuş, eve gidip dinlenmeyi kafaya koymuşken arkadaşım yanıma sokuldu, 'hadi gel, bir yere gideceğiz' diyerek sürüklerdi Taksim servisine. Nereden çıktı bu şimdi tam da miskin miskin eve gitme planları yaparken!

'Nereye gidiyoruz?' diyorum, cevap yok. 'Hadi bir ipucu ver' diye ısrarla üstüne gidiyorum, cevap yok. Servis AKM önünde duruyor. Arkadaşım çekiyor kolumdan, 'hadi şimdi başlayacak, geç kalmayalım' diyor. Tiyatro diyorum içimden, deli kız!

İçerisi bir hayli kalabalık. Yoğun bir ilgi var. Merak git gide artmakta. 'Sakın bir şey sorma, şimdi başlıyor. Göreceksin neler olduğunu.' diyor.

Sus pus oturuyorum.

Ve müzik ve ışıklar ve narin vücuduyla sahneye çıkan güzel bayan. Bale soluksuz başlıyor. Heyecan sevinç birbirine bulanıyor. Tanrım, ne büyük haz!

Zoraki bir evlendirilişin, sevgiliden ayrılışın acı kurgusu narin vücutlar eşliğinde gözler önünde. Bu kadar sinir bozucu bir dram böyle ustalıkla sanata yansıtılabilirdi ancak.

Altınlar takılıp da sevmediği admla başbaşa kaldığındaki çırpınışlar can yakıcı. Başrol oyuncusunu izlerken yoruluyosunuz. Sahneyi dolduruyor; büyüyor büyüyor ve büyüyordu. Öfkenize yenilip tam haykıracağınız sırada sevgili geliyor ve sevdalar buluşuyor. Bir nirvana yaşıyorsunuz.

Sonra kötü son. Ölümler... haykırışlar... ve son figürler... kanlı suyla yıkanan günahkar beden...

"Gelin" adlı baleye zoraki bir getiriliş sonrası arkadaşa duyulan minnet eşliğinde ağzım kulaklarımda çıkıyorum salondan. Elime tutuşturulan broşürden okuyorum oyunun kurucularını, tanımaya çalışyorum.

Emek veren herkes ayakta en az bir kez alkışlanmalı diyorum.

Hoş kalın.