Gelinciklerin arasında..

Sabahın ilk fırtını çektim, telvenin göstergesi karamsar.Toprağın kokusu karıştı yağmurun kokusuna, yepyeni bir koku geldi burnumuza yepyeni.Zaten bizler yeni kokular duymaya gelmedik mi ?...

Bizler kurşun yerine çiçek attık…Füze değil, roket değil, havai fişekleri attık..

Bir olguyuz hepimiz, çam yaprakları gibiyiz..Bize karşı çıkan yok, bize karşı direnen yok…

Okul günlerimi anıyorum..;Bizi yaşatan güç, bizi meydanlara doğru çeken “SEVGİLİ YURDUM” …Koyulaşıyordu hava, koyulaşıyordu güneş kalabalıklar yoğunlaşıyordu.Başkalaşıyorduk meydanlarda, başka bir gerçeğe doğru.Buğdayın una dönüşümü gibi ağır değirmen taşlarıydık…Çekimserlik, kuşku, üzüntü…Kar yağarken birden güneş açması gibi, meydanlarda bulduk kendimizi…

Meydanlar, meydanlığını saklıyordu bizden.Biz küçüğüz, acılıyız, yoksuluz.Oysa büyüklerimiz onlara çiçek verdiler.Kızların etekleri takılmış kurtaramıyoruz, bacaklarımız topal çözemiyoruz.Koşmamız gerek, ona doğru koşmamız gerek.Ne oldu sağnak geldiyse birden, bir gök oturduysa meydanın üstüne…

Düşünce ıslanır mı, korkar mı…

Bütün yıldızlar şikayetçi, barut kokuları dünyadan geliyor.Kırmızının tanımlamasını yapıyorlar, Taksimde çiçekçiler arasında.Gelinciklerin arasına dönüyorum.Yağmur altında ıslanmak gibi tadı vardı, gelincik toplayanlar için, sevgiye bayrak yapılacak.Hep o aydınlığa, ışığa doğru dönük yüreklerimizle bizler çiçekleriz.Meydanlar ise saksı….

Bizler yürüdük elele, gençliğimizi bilmeden, kuşların diliyle konuşan ağaçlar gibi…Kalabalık derler size, sayamazlar…Acıları, korkuları ve zulmü dağıtırlar…

Ama canım Ülkemi dağıtamazlar…

CAN…