Gerçeklik dünyasında sınırlı hayaller kurmak….

Gerçeklik; varlığını inkar edemediğimiz şeydir aslında. Peki hayal gücünün varlığını reddedebilir miyiz? Bence edemeyiz. O zaman hayaller aslında gerçektir diyebiliriz.  İnsanı insan yapan düşünceleri, gördükleri ve hayalleridir. Gerçeklik bundan sonra başlar.

 

Düşünü ki karşınızda biri var. Herşeye kızan, dur yapma dokunma diyen biri… Sizi dinlemek yerine, kendi sesini duyan birine nasıl duyurabilirdiniz sesinizi?
 

Bizler sınır koyma konusunda ustayız. Duvar örme, dinlememe ve empati kurmama konusunda. Belki yerden göğe kadar haklı bulabiliriz kendimizi…  Hayallerde işte bu noktadan sonra gerçeklikten kopuyor. Çocukların kurduğu hayalleri tahmin etmek o kadar zor değil. Sadece tek başına kurduğu oyunu bile izleseniz dünyalarında neler yaşadıklarını anlamak o kadar kolayki…  

Kendimize göre bakarsak hayatın sadece kendimize ait tarafını görürüz. Ama bizim dışımızda başka hayatların varlığını kabul etmek gerek. Bir de anneyseniz eğer, hayatın sadece çocuğunuzun tarafından görürsünüz. Bu benim içinde aynı. Tüm anneler içinde böyle.. Bizde zaten kuruduğumuz hayallerin peşinden giderek bu noktalara gelmedik mi? 

Albert Einstein “hayal gücü bilgiden önemlidir” demiş. Çocuklarımıza da tıpkı bize öğretildiği gibi boş hayaller peşinde koşmamasını, hayallerin karın doyurmadığı ve hayatın acımasız gerçeklerle dolu olduğunu öğretiyoruz. Elbette bunlar yanlış değil. Ama bu şekilde onların çocukluktan gelen mucizelerine baştan engel olmuş oluyoruz. İstiyoruz ki okunsunlar, meslek sahibi olsunlar iyi yerlere gelsinler.. Bunda yanlış olan bir şey yok. Sadece burda eksik bir şey var… Hayal etmeden, gerçeklik yaşanmaz. Ne kadar büyük ve geniş bir hayal gücümüz var ise bence o kadar gerçekleştirebilecek gücümüz olacaktır. Çocuklarımızın hayallerine sınır koymayalım ki, kendi hayatlarını kendileri belirleyebilsinler… Biz sadece yanlarında olup, destek olalım, varlığımızın farkında olmaları kendilerine güvenmek için yeterli olacaktır.