Gıdaya kimyasal zehir satanlar listesi

Sağ sol kavgasında birbirimizi yedik. Yıllar geçti. Kıbrıs 50 yıl, doğu sorunu 30 yıl oldu hala çözülemedi ve nedense hepimizin öncelikli meselesi. Vietnam savaşı, Sovyetlerin dağılması, Afganistan, Irak, Mısır Suriye derken, geldik Cumhuriyetçi, özgürlükçü laikler ve İslam devleti taraftarı şeriatçılar kavgasına.

Bütün dikkatimizi, enerjimizi, harcadığımız bu sorunlar yüzünden, bireysel olarak, bize (bana) ait olan yaşam alanı düzenlenmesi hep ötelendi bizim hayatımız boyunca.

Zaten, arkadaşlarımı ısrarla kahveden kaldırıp götürmesem, O karanlık Eylül ayı sonrası Yurdunu terk etmek zorunda kalan Tohari’nin bostanı da çöplük olarak kalacak ve yıllarca çocukluğumuzun en güzel günleri olan futbol maçlarımıza bir saha olma özelliğini kazanmayacaktı.

Hele o yıllarda bir belediyenin gençlik için bir spor alanı hizmeti duyulmuş bir şey değildi. Akılları fikirleri boş alanları imara açıp apartman dikilmesine olanak sağlamak kenti kibrit kutusu yığınları dairelerin oluşturduğu ucube betonla doldurmaktı.

Hizmet etmesi gereken değil, kendi varlığına hizmet edilmesi gereken bir anlayış üzerine örgütlenmiş, bu anlayış çerçevesinde gelişen imkanlardan obur bir iştahla en çok faydalanarak tam bir dev’e dönüşen güçle buyurgan devlet ile artık bireyin yaşam talepleri arası iyice açılmış, padişah kul ilişkisine dönmüş durumda. Yapımı sürmekte olan, Atatürk Orman Çiftliğindeki başbakanlık şatosunun cüssesi bu konuda iyi bir ölçü göstergesi.

 Halkın taleplerini karşılamak için kurulmuş yasamayı, sistemin tanıdığı imkanla ele geçirmek yetmemiş olacak ki, etkin ne kadar erk varsa hepsinin son söz sahibi olmayı kendinde hak bulan bu örgütlenmeye karşı sadece 5 yılda bir oy kullanma söz hakkından başkaca elinde hiçbir itiraz hakkı olmayan, uslu kul olmaktan başkaca bir şansımız da yok sanki.

Giderek, daha özgürleşmek yerine esaret şartlarının ağırlaştırıldığı bir topluma dönüşmemek için var olan yolların zorlanması, örgütlü eylemlerin ağır cezalarla tıkandığı bu ülkede bireysel çabaların işe yaramaz yargısından kurtulmasını sağlamak olmalıdır.

Bu düşünceden hareketle, bana mı kaldı demeden, birey olma hak ve bilinciyle 07/10/2010 tarihinde  başvurduğum Gıda Tarım ve Köy işleri Bakanlığı, 4982 sayılı Bilgi edinme yasasına istinaden talep ettiğim, yapılan denetimler sonucu Gıda sağlığına aykırı mal üreten ve satanlar hakkında bilgiyi vermeyi, hukuki olmayan nedenler üreterek reddetti. Halkın sağlığını korumakla yükümlü Bakanlığın yazışmalarıma, ısrarla halka zehirli gıda satanların ticari haksız rekabete uğrarlar endişesiyle savunma yapmasına akıl erdiremediğim için nihayet, Ankara Bölge İdare Mahkemesine 2011/460 Esas 154 İ. No ile dava açtım. İlgili bakanlık savunmaları ve karşı iddia yazıları ile devam ede gelen dava, 2013/29693 no 24/12/2013 tarih kaydı ile 4 yıllık bir zaman sürecinden sonra, İdare Mahkemesi 1.Kurul kararı ile isteğim doğrultusunda sonuçlandı.

Tüketici yasasının ilgili maddesine göre satın alınan bir üründen görülen zarar için dava açma zaman aşımı iki yılla sınırlandırıldığından 2010 yılında satın alınmış zararlı bir ürün için dava açma hakkımı, toplumu koruması görevi olan bakanlığın, aksine topluma karşı suç işleyenleri ısrarlı koruması ile geçen zaman içersinde kaybetmiş oldum.

Üstüne,  uyması gereken İdare Mahkemesi kararına rağmen,  gerek 2008, 2009 ve 2010 yıllarını kapsayan zaman talebimi ve görev sorumluluk alanını görmezden gelip, sadece 2010 yılı ilk beş ayı ve İzmir kenti için yaptığı denetim sonuçlar listesini vermekle yetinmiş ve gene yasaya aykırı olarak, topluma karşı işlenmiş bir suçu KişiyeÖzel ibaresi koyarak yollamakla, mahkeme kararını uyar işlem tesis etmemekte ısrarcı tutumunu sürdürüyor.

Mahkeme kararına rağmen birey hakkını yok saymaya çalışan Bakanlığın bu tutumu, savcılığa yapacağım suç duyurusuna karşı bakalım daha ne kadar devam edecek.

Kişiye özel uyarısı ile, önüme set çekmeye çalışan bakanlığa rağmen en kısa zamanda listeyi yayınlayacağım. ŞAŞIRACAKSINIZ.

Saygılar.