Gidenlerin ardından

Zamansız gidişler üzer insanı. 

Yar, anne , baba, kardeş dost… 

Sıkıntılıdır, gerçeği kabul etmek... 

Alışkanlıktan vazgeçmek. Bir limanı daha dalgalarla yıkılmış, kederli ve kasvetli bir gemi gibi kalakalmak hayatın ortasında... 

Gidenlerle gidilmez. Mektup gönderilmez. 

Tuşlara dokunmaz, hiçbir çağrıya dönmez gidenler. 

Çaresizdir artık. Gaflete düşeriz. Zamanı, hayatı ve bu düzeni kurana en ağır küfürleri ederiz. 

Acınacak derecede çaresizizdir ki en ağır küfürleri ettiğimize, herkesten önce sarılırız. 

İnsan, tarif edemediği ve bilinci ile algılamadığı her duygu karşısında korkaktır. Korkaklığımız yaşama tutkumuza olan aşırı bağlılığımızdan beslenen, en ağır riyakârlığımızdır. 

Riyakârızdır... Çünkü ölüm bir tercihtir ama biz onlarsız yaşamayı seçeriz. 

Gözyaşlarımızın arkasında yatan ‘’ Şimdi ben ne yapacağım ‘’ düşüncesinde gizlidir tüm bencilliğimiz. 

2. durum... 

Bir gidenin arkasından, onsuz ne yapacağını sorgulamıyorsak, gerçek anlamda gidişe de üzülmeyiz. Sadece şaşkınlık halidir. 

‘’Ünlü siyasetçi saat 10 sularında kalp krizi geçirdi ve hayata veda etti. ‘’ 

‘’Ünlü sanatçı geçirdiği trafik azasında hayatını kaybetti ‘’ 

‘’ Kardeşiniz Gabar dağında kurulan bir pusuda hayatını kaybetti. Başınız sağ olsun…‘’ 

İlk ikisi şaşkınlıktır… 

Sonuncusu ise ‘’Bu hayatta onsuz ne yaparım ben dediğimiz ‘’ en ağır riyakâr üzüntülerimizdir. 

Tutunduğumuz ve beslendiğiz acılarımızdır. 

Bir üçüncü durumda… 

Ana gibi düşünmektir. Gabar’da çocuğunu kaybeden bir ana gerçekten üzülür. O dağa gömülmek ister. Toprak olmak, çiçek olmak… Varlıksız , herhangi bir nesne olmayı ama o dağda hayat bulmayı canı gönülden ister. 

Ama olmaz… 

Bir diğerini düşünür. Beşiktekini, ötekini berikini… 

Gidenler gider. Kalanlar kalır. Hayat her üç şekilde de hep devam eder… 

Zihni Fakir