Giderken...

Hiç bir şey istemiyor giderken. Kalana ait olan ne varsa hepsi kalsın! Yakın diyarların uzak mesafelerinde, yan yanayken uzak duruşlar gibi; o kadar uzak mesafelerde artık.

Ulaştıracak hiç bir araç kalmadı, bu mesafeyi yakınlaştıracak ne bir tuş ne de bir telefon teli yok bu yakın uzaklarda.

Artık ölümün uzaklaştırdığından da uzak, bir taş bile olmadan gideni işaret eden...O kadar meçhul ve bir o kadar da yok olurcasına uzak...

Giderken...

O kalacak aynı gördüğü ama asla aynı olamayacaklarda; tek başına! O milyarlık kalabalığın içinde ve tek başına!

Ve yanında kalanlar sadece gidenin kalana bıraktıkları, kalana ait olan aslında; yine de gidenden kalan...

Giderken, hiç bir şey istemeden.

Yitirilenler kalana armağan olsun, zafer ganimetleri olarak saklanması gerekir belki diye... Dilediğince kullanıp, bulabilirse işe yarayacak, ne varsa; hepsi kalanın artık.

Giderken kendini alıp gidiyor ya!

O yüzden istediği bir şey kalmıyor. Giden, kendini bulup bir yerlerde; doldurur yine, geriye bıraktıklarını yerli yerine.

Ya kalan!

Gidenin bıraktıklarıyla ne yapacak?