Gönül güneşi

Gün bitti eve dönme vakti şimdi. Yolum oldukça uzun, düşündükçe büyüyor gözümde. Her şeye rağmen eve gitmek gibisi yok diyorum içimden yine de. Kapıyı açtığımda beklendiğimi biliyorum çünkü.

Annem arıyor; ‘Kızım gelirken kandil simidi al’ diyor. Nerden bulacağım şimdi kandil simidini derken, ayağımı caddeye attığım an hemen karşımda beliriyor. Bir tane alıyorum. Kokusu burnuma geliyor simidin, yemek yememek arasında kararsızlığım, vapurda son buluyor. Atıyorum ağzıma bir tane. Vapurda yememek olmaz. Bahane işte. Sanki açıldığı belli olmayacak gibi de güzelce kamufle ediyorum.

Otobüse biniyorum sonra, kalabalık kendime ancak sonlarda bir yer buluyorum. Birkaç durak sonra bir aile biniyor otobüse. İki kadın ve dört çocuk. Kıyafetlerinden ve konuşmalarından maddi durumlarının hiç iyi olmadığını anlayabiliyorum. Çocuklar çok yaramaz, yerlerinde durmuyorlar bir türlü. Anneleri olduğunu düşündüğüm kadınlarda umursamaz bir şekilde ilgisizler.

Çocuklardan en küçüğü 4-5 yaşlarında. En büyükleri ise en fazla 9 yaşında. Küçüğün kirden yüzü gözükmüyor. Abisi de sürekli annesine “ben acıktım” diyor. Annesi de bu lafı çok anlamsız buluyor ki oğlunun yüzüne boş boş bakıp, tekrar kafasını çeviriyor. Diğer iki çocukta arka merdiven basamaklarında oturuyor, birbirlerinin yerlerini kapmaya çalışıyorlar sürekli, itişiyorlar, birbirlerini akşam sen görürsün gibilerinden tehdit ediyorlar.

Çevredekilerin rahatsızlığı had safhaya varmış durumda.

Çocukların elimdeki poşete baktıklarını görüyorum. Poşetten kutuyu çıkartıp en küçüğe “simit ister misin? ” diyorum. Çok utanıyor, başını öne eğiyor. Abisi “alsana oğlum” diye çıkışıyor. Utanarak alıyor kutuyu. “Paylaşın ama” diyorum. Başka söze gerek kalmıyor zaten.

Biraz önce kavga eden iki çocuk, diğerleri için yer açıyor yanında. Birbirlerinin elinde geziyor kutu ve hiç tartışmadan sessizce yiyorlar.

Otobüse inanılmaz bir sessizlik ve huzur geliyor. Yüzlerdeki ifadeler yumuşuyor. Çocuklara çocuk gözüyle bakmaya başlıyor herkes. Belki de gerçekten çocuk oldukları için.

Eve geldiğimde elimde bir kutu kandil simidi yok, ama içimde tatlı bir huzur var.

Gönül güneşinizin hiç solmaması dileğiyle...

Hayırlı kandiller.