Göz yeter mi?

Rutin yapılan işler, hep aynı yoldan gidilen yerler vardır. Ben de diğer insanlar gibi her sabah aynı yollardan geçer işe giderim. Herkes böyle yapar eminim.Herkes böyle yapar da bunları yaparken neler görür? Ya da neleri kaçırır?

Doğadaki canlıları, kentin çirkin yapılaşmasını, sonradan fark ettiğimiz yeni bir büfeyi, kavşakların ortasına dikilen kış çiçeklerini, sonbaharda sararıp şimdi artık dökülen sarmaşıkları, yollara düşen at kestanelerini. Sahi hangi mevsim dökülür atkestaneleri?

Kaçırıyoruz değişimleri, çünkü etrafımıza baktığımız halde göremeyecek kadar meşgul beynimiz. Kimimiz yakıt derdinde kimimiz iş bulma. Kimimiz hırsların kıskacında, kimimiz boş vermişlik girdabında.

İnsanoğlu ya geçmişi düşünürmüş yada geleceği. Anda olamıyoruz bir türlü, üstelik buna günlük koşturmacalar da eklenince kafadaki tilkiler engel oluyor baktığımız halde görmeye. Oysa her şey her sabah yenileniyor. Umutlar da yenileniyor doğayla birlikte her sabah.

Kafamdaki tilkileri kovalayıp yapılacak işleri bir kenara bırakınca insanları görüyorum gözlerindeki umut ışıklarıyla yada umutsuzluk bulutuyla. Binalar yollar çok sonra dikkatimi çekiyor. Neredeyse tüm semtlerin dolmuşlarının durup yolcu aldığı yerdeyim bakmalık değil de görmelik bir yer, her çeşit insanın bulunduğu.

Hem dolmuş bekleyip hem de yirmi metre ilerideki simitçiye‘ oğlum 2 simit ver iyisinden olsun’ diye seslenen teyzemi görmemek benim için mümkün değil.

Simitin iyisinin nasıl olabileceğini düşünüyorum gülümserken, onun beni görecek durumu yok. Gözü gideceği yerin dolmuşunda aklı pişireceği yemekle beraber ağrılarında. Baktığı gözün neler gördüğünü kim bilir?

Aralık 2010 / Kurşun