Gözyaşıyla vedalaştık

Ömrümün ilk 14 yili, kücük bir mahallede 2 katli beyaz bir evin sobali kücük dairesinde gecti. Dedemden miras 2 oda, 1 salon. Bir de minicik balkon...

Önünden bir dere akarmis ben dogmadan. Dere dogdugum gün tasmis. Pislik sularla bizim evin sekilini bozmus. Ben kendimi bildigimde, dere kapatilmis yerine yemyesil cayir... Cocuklarin eseklerle cirit atma yerine dönmüs.

Ilk adimlarimi o evde attim. Sünnete giderken o evden ciktim, kizlarla ilk öpüsmenin heyacanini o evde tatmistim.

Televizyonu ilk kez komsu misafirhanede görmüstüm. Bizim mahalleden Ibrahim disaridan burnunu pencereye gömmüstü, ekranda renksiz çizgi film romani görünce hayrete düsmüstük.

Neler yasamadik ki o minicik balkonlu evde... İlk kez o evde asik olmayi; sagciligi ve solculugu ögrendim. Ve 70'lerin coskusunu, 80'lerin kavgasini, 90larin süngüsünü...

Beyaz evin duvarlari kah öfkeli sloganlarla bezenmis, kah süslü tabelalarla dösenmisti.

Sonra beyaz ev yaslandi yillarla... Yani herkes terketti, eski komsular ugramaz oldu. Tanidik evler, dost yüzler gibi kocayip devrildi birer birer.

Gecen yil sonu haber geldi beyaz ev yikilacak diye. Üc kusak düsünüp eski bir dostun ölüm dösegine girmis gibi üzüldük ve gittik. Sonra poz verip resim cektik ilk gencligimizin oldugu evin önünde... 3 kusak birlikte vedalastik. Ve bir daha dost tanidik selamlasmalari kopuldular. Anlatacagimiz bir manimiz yoktu annemler oturmaya gelecekler diye.... ve komsuluk iliskileri de vedalasti. Geride sadece ona özlemi yansitan hikaye dizileri kaldi.

Öyle bir zamandı ki, bildigimiz gibi sol görüslü olani evlerinden disari birakmadan devlet jandarma doldurmustu mahallemize. Sokakta coluk cocuk kalmamisti, ne de balkonda asklar, ne bir genc...

70'li yil coskuyu, 80'lerde kavgayi, 90'larda süngüyü görüp gecirmis beyaz ev, 2000 'lerin hayretligine dayanamadi. Babamin yanagina süzülen iki damla gözyasiyla vedalastik biz üc kusak...