Gülün Nankörlüğü

Gül nankördür. 

Gülün, güzel olduğu kadar da nankör olduğunu bilen var mıdır? 

Onu herkes sever ama o, kendini beğenmişliğin sonunda, kendini kibir rüzgârına kaptırır. 

Şefkat dolu bir soluğu beğenmez, o hep rüzgârı sever. Bilmez ki, o taze günlerinde onu güzel güzel okşayan rüzgâr, ilk fırsatta onu tarumar edecek ve kanatlarının her birini ya çöle uçuracaktır ya da bir tepeye. 

Oysa onu seven bir sevgiliye râm olsaydı, onu büyük bir şefkatle sever, koklar, okşar, korur ve başucunda bir vazoda saklardı. 

Bülbül ne yapsın ki gülün fıtratı bu. Bülbül, ne kendi fıtratını değiştirebilir, ne de gülün fıtratını. 

Adil olmam gerekirse, nankör olan güle acımam, garip bülbüle acırım. Gülün vicdanı yoktur, sızlayamaz; ama bülbülün vicdanı vardır, sızlar. 

Gülün gözü kördür, ağlamaz; bülbülün gözü vardır, ağlar. 

Gülün dili yoktur, kibirlidir, guruludur kâle alıp konuşmaz; bülbülün dili vardır, yanık yanık feryat eder, dağlar, iniler. 

Gülün kulağı yoktur işitmez. Bülbül ne yapsın ki, feryat ile çaresizlikle iniler…