Gün Tıkanıklığı

gün gün, geriye düşerken yaz kalabalığı

değişiyor rüzgârın suyun sesi

büyü bozuluyor

aydınlıktan karanlığa yürüyor yaşanmışlıklar

varoluşun sesini duyamadığın an

gözde biçim kazanılmayanda

hissetmek zor aynıyı

/dünyanın sesini duymayan

denizi çekilmiş, susuz kayaydım

kimbilir kaç zaman

hasret kalacaktım ona!

oysa, tadı tuzuydu o yaşamımın…/

uzak, kısa, kısık seslerden

geceyle tıkanık gün

derin kesikler içinde ten

ertelenmez hiçbir hüzün

tıpkı yazgılar gibi

herkes, her şey çekip gitmişken

günü doğuramayan kısır gecelerle

içinde duran saklı baharların

duyuş sınavını verir insan

hayatın penceresinde yüzü(n) yoksa

karanlığı delen

anlık bir ışık parıltısında

ebem kuşağını bulursun belki de

susuş ve siniş /sunulanı kabul

karanlıkta yürümeyi seçmek

diyorlar peşinen

az seçilen yol

zamanın çöplüğünden kurtulup

bilmediğin yaşanacaklara adım atmak

ve bir kuşun kanat sesiyle

şenlenecek dal olmak…

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....