Güne ayla başlar

Sevinç eşecekmiş bu bağır
Ne günün koynunda uyuklarım
Ne çiçeğin boyunu anışla sayıklarım
Duymuşum bir atıfeti lütfu müberra 

Kalmadı artık hevese erecek;
Ne sazla düzen tutacak bir ömür
Ne de sefasına değin süreceğinden, bir yayla 

Sevgili kızım,
Sevecenim Ayla
Değirmen dönerken
Ne gün batmış olacak;
Ne de şafağa, kıvılcım
Ne hak olacaktır,
Girişmedikçe emek, payla 

Ne verilmedik sözler batar
Ki günü yaşamadan, vaha
Ne de ıstıraplar akşama yatar
Usulü gereğinde düşürmeden fikri, kâha 

Ay düşer içime
Güzellikler kaplarsa da kuşkularla
Parçalanırım zayla
Uykusunu belerim, rüyasını elerim
Buncayla başıma takılır halelerden ayla
Uyanırım da bakarım
Gün düşer peşime 

Artık tut ki, denişlerle, sayılan; sayla
Alış verişledir geçer zaman
Bir alırla
Bir satar
Hülya dizilir, yola konuluşla
Hayali, hayale katar
Ilıktan, sevinden tutuşur özler
Bir akışta, niceye fedadır gözler
Ya Rab! Sevinç olacak adam (baba)
Hep böyle;
Hep böylesini (Ayla'sını mı) mi, özler? 

06.09.2010