Güneş karşı kıyıdır

Dön dolaş aynı kelimeler; hey, başka kelimelerin yok mu? Sözcükler söyler, ben saf saf dinlerim.

Şu dizi bir bitsin....

Kayık kayık ağlıyordu. Kürekler yorulmuştu, gözler. Sözler söylemeye devam ediyordu.

Kornalar içimizde inliyordu. İnik başların başındaydık.

Kelimeler kemikleri toplamış, saldırıyordu....

Ev bizde ayın kardeşidir.

Güneş karşı kıyıdır.

Yağmur korkunun sesidir, cılız aşkın.

Kar hesap sorandır bizde, ne varsa alıp giden.

Üzerimden çekip aldılar geceyi. Neşem o şımarıkla çekip gitmiş. Döküldüm sözcük sözcük ortalığa. Şaka, elimdekiler bol şaka, koltuklarımda muhabbet.

Birazdan metinden çıkılacak.

Çıktım. Kimin kapısı çalınacak?

Not: Kargaların toplandığı yere gidildi. Karga olundu. Oldu.

Not: Çamur çenemden yakaladı, ara vermeden, misal, dedi, uzaktasın, rüyan benim.

Not: Kapıları kaldırmışlar, pencere pencere pencere olmuş her yer; yemeden aç kalktım yerimden.

Ş.Y.